Πέμπτη 3 Μαΐου 2012


           Η ταυτότητα


Άνθρωποι, εσείς την ύπαρξή μου την αγνοείτε.
Μα εγώ σας γνωρίζω, όπου γης κι αν ζείτε
Κι επειδή το μάτι σας δεν φθάνει ως εμένα,
ξανοίγω της ύπαρξής μου την πολλαπλότητα
και μ’ όσα στην κοινωνική μου ταυτότητα
είναι καταγεγραμμένα,
ποια είμαι, σας καλώ να δείτε.

Απ’ τη σκιά της νύχτας και το εξαίσιο της αυγής
είμαι διπλή ακτίνα γεννημένη. 
Μισό κτήνος και μισό ιδέα, είμαι σ’ ένα ον ζυμωμένη.
Μιας ολότητας ένα πλάσμα, όπου απ’ αρχής
λάσπη και πνεύμα, χρυσάφι πάνω μου συντυχαίνει. 
Είμαι η άπειρη μετριότητα
γαντζωμένη στου Άτλαντα τους ώμους.
Μα συνάμα κι η άδολη Αττική φαιδρότητα
με τους πράους της νόμους.

Είμαι αυτή που με το ’να πόδι στη σκάλα της ζωής
με τ’ άλλο στο κατώφλι της θανής,
σε βακτηρία στηρίζεται ιερή
από Αγάπης φλόγα και Ειρήνης κατεργασμένη,
απ’ το χέρι της Δικαιοσύνης σμιλευμένη
και στο ακόνι της Ελευθερίας σφυρηλατημένη
και το σκαρφάλωμα οραματίζεται ως την άκρη της κορυφής,  
όπου πάνω της ίσως δυνηθεί 
τον Μεγάλο Ήλιο να ενατενίσει Πυρπολητή.

Οίδα, πως στον Παγκόσμιο χάρτη
και μες το άπειρο των όντων κοσμικό κοπάδι, 
το συναγελαζόμενο γύρω απ’ Αυτόν που αιώνια υπάρχει,
και ζει και διαρκεί και μ’ Αγάπη στο Σύμπαν άρχει,
απλό ένα μικρούλικο είμαι σημάδι.
Αλλά είμαι αυτή που γεμίζει το φλασκί της με «νάμα» ζωής
απ’ το αστείρευτο Ουράνιο στόμα,
για να σπινθηροβολούν τα μάτια της ψυχής,
ως την ώρα που θ’ ανταμωθεί με τον χάροντα στον Άδη.

Ως τότε, είμαι αυτή
που τη καταχνιά διασχίζει της γης
και στο διάβα της με του νου το υνί
οργώνει σπιθαμή-σπιθαμή το χώμα.
Σπάει βράχους με των χεριών τη δυναμική.
ξεριζώνει αγκάθια, καρδιάς σπέρνει ιδεατά, 
μ’ ελπίδα και πίστη πως θ’ αξιωθεί στη συγκομιδή
ονειρικών σπόρων να συλλέξει τ’ ανθηρά.   

Είμαι αυτή, π’ ακόμα κι όταν πέφτει στη διαδρομή
χτυπά και κλαίει σαν ορφανεμένο παιδί
και μονάχο σε λάσπη ματωμένο ενώ κυλιέται,
μια σταλαγματιά μόλις πιεί απ’ το «νάμα» ζωής
ευθύς γιατρεύεται.
Το σύρσιμο της πτώσης απαρνιέται,
γελά κι ευφραίνεται  
και με τη δυναμική της ανόρθωσης ξαναγεννιέται.
Μη κι ακόμη αδέλφια μου της γης
δεν αναγνωρίσατε, ποια εγώ ειμί;
Όμοια με τον καθένα στο νου και στη μορφή,
στον ψυχισμό και στην όψη ολόιδια, όπως εσείς,
είμαι η Ανθρωπότητα! Τ’ ανώνυμο πλήθος εμείς!
Οι «Αφανείς πρωταγωνιστές, οι Μεγάλοι μικροί της γης»....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου