Άνθη μαδημένα

                   Άνθη μαδημένα

Ποιος είναι αναμάρτητος σ’ αυτή τη γη;

Είναι κανείς;…

Μ’ απαντάει μόνο η σιωπή!...

Κι όμως στη κοινωνική συνοχή

πόσο εύκολα γινόμαστε αμείλικτος δικαστής

για τη γυναίκα που ξεπέφτει χαμηλά

σαν πουλά το κορμί της στου έρωτα την αγορά!

Ηθικολογώντας, στο τοίχο τις στήνουμε

Σημαδεύοντάς τες απαξιωτικά

και στη κατάκριση τις αφήνουμε.

Ονειροπλέξιμο κάθε γυναίκας, στο νου και στη καρδιά,

παιδιόθεν όνειρα τρυφερά,

ν’ αγαπηθεί και ν’ αγαπήσει.

Μ’ ευλογία Θεού, οικογένεια να στήσει,

στο σπιτικό της να ’ναι αρχόντισσα και κυρά,

με νοικοκύρη άνδρα, η αγκαλιά της να γεμίσει παιδιά.

Να γίνει πόρνη, καμιά γυναίκα δεν ξεκινά.

Να κυλιστεί σ’ ερωτική ακολασία, καμιά δεν λαχταρά.

Μόνο που μερικές σαν παίρνουν τη στράτα της ζωής

Άτυχες είναι κι είναι άτυχες πολύ, στον πηγαιμό.

Κι αντί για τον γαλάζιο ιππότη, συναντούν πανούργο κυνηγό.

που είτε με τα ωραία του λόγια είτε με κάθε είδους εκβιασμό

πιάνονται στη παγίδα εμπορίου λευκής σαρκός.

Θύματα πια, Αποκάμει η ψυχή τους ν’ αντιστέκεται

Δίχως ελπίδα για διέξοδο, να βγουν απ’ τη βρωμιά,

σηκώνουν τα χέρια ψηλά

κι αποδέχονται τη συμβατικότητα

της σημαδεμένης ζωής τους πραγματικότητα.

Κι εμείς; Οι περισσότεροι των πολλών εμείς;

Λες και δεν ήτανε κάποτε κι αυτές κόρες αγνές

Παρθένες κόρες, σαν τις δικές μας τρυφερές

λουλούδια που δεν πρόφτασαν ν’ ανθίσουν

ηθικολογώντας στον τοίχο τις στήνουμε ευθύς.  

Αλήθεια; Ποιο ήταν το σφάλμα τους το θανατερό;

Πίστεψαν τον ύπουλο κι αδίστακτο άνδρα, κυνηγό.  

Κι αντί να τιμωρεί αυτός, σημαδεύουμε κείνες

και τις πετροβολάμε καθημερινά.

{Απ' την ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου "Γυναίκα, Ζωής Δροσοπηγή"