Στην ξενοιασιά της νιότης σου

          Στη ξενοιασιά της νιότης σου

       { Αφιερωμένο στη κόρη μου }

Να τρέχεις σ’ έβλεπα, νιογέννητο πουλάρι ανέμελο.

Να παίζεις στην άκρη στο κύμα, όλο ζωντάνια κι ορμή!

Και το γέλιο σου αυθόρμητο σκόρπιζε γύρω ζωή.

Ανοικτά τα ουράνια ν’ ακούν τη δική σου φωνή!.

Τα ξανθά σου μαλλάκια φτερουγίζαν’ απαλά

μαζί με τους γλάρους, στου ανέμου το χάδι!

Τα χεράκια σου ανοικτά, μια αγκαλιά,

σαν έτοιμο να πετάξεις ..και πήγαινες κι ερχόσουν

Κι όλος ο κόσμος δικός σου!.

Που και που με κοιτούσες. Μ’ απορία με ρωτούσες:

«Γιατί δεν έχω φτερά, να πετάξω ψηλά σαν πουλί,

να φτάσω τον ουρανό και τον ήλιο;»

και πεισματικά στην άμμο τα πόδια χτυπούσες!

Κι η καρδιά μου σκιρτούσε μη σε πάρει το κύμα και σε χάσει

μη σε πνίξει κι η τόση της ψυχής σου λαχτάρα και βιάση,

και φύλακας ακροβατούσα στη σκιά σου,

ακολουθώντας τ’ όνειρό σου και τη δική σου χαρά.

                                       

Ω, και να μπορούσες παιδί μου,

στη ξενοιασιά της νιότης σου, να με πάρεις!.

Στα πέπλα των παιδικών σου ονείρων να χωθώ,

για μια στιγμή να μπερδευτώ, να ξεχαστώ.

Στον ατέλειωτο χρόνο ακόμη μια φορά,

όπως ήταν τον κόσμο ν’ αντικρίσω ξανά

με τη δική σου σπιρτάδα, τη δική σου ματιά .

Να ξαναγίνω μαζί σου ένα αθώο παιδί!

Το τραγούδι των αγγέλων να με μάθεις

αυτό που ΄ναι κρυμμένο στη δική σου ψυχή!

                                       

Με τα παιχνιδίσματα του νερού, στην άκρη του γιαλού,

τις απλωσιές και λικνίσματα του δελφινιού

μαζί του να παίξουμε παιχνίδια.

Δελφίνι να γίνω κι εγώ να πηδώ στον αφρό.

Κι αν μας πάει στα βαθιά, χίλια να ψάξω να βρω στολίδια.

Με γοργόνες ξανθές συντροφιά κι οδηγό,

στην αρχέγονη μήτρα της ζωής να χαθώ

κολυμπώντας, ίδια γοργόνα κι εγώ

στον απέραντο και γαλάζιο βυθό.

Για το δικό σου κέφι και για δική σου χάρη

λαχταριστά ψαράκια θα μαζέψω στην ποδιά μου,

της θάλασσας τα φρούτα θε’ να φορτωθώ!   

Αμέτρητα κοχύλια και κοράλλια θα σου φέρω

κορμί, χεράκια να στολίσω και λαιμό.

Τραγούδια απ’ τις σειρήνες θα σου μάθω

για να σε κρατήσω εδώ.

Μα εσύ, βιαστικό, μου ξεφεύγεις στον χρόνο  

κι όλο χτυπάς σαν φτερά τα χεράκια, να πετάξεις ψηλά.

Αχ, Πως μπορώ να κρατήσω την νιότη, να ‘ξερα μόνο!

Κι ανήμπορη, απομένω να κοιτώ τη δική σου τη βιάση!  

Μεγάλωσες πια!

Λουτράκι  Ιούλιος 1990

[απ’ την ποιητική συλλογή μου «Σκόρπια Φύλλα]