Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Όπως η Γη δεν σταματά




     Όπως η Γη δεν σταματά


Απόψε, προαισθήματα για το «αύριο» με κύκλωναν φοβερά
κι ενδόμυχες σκέψεις μου ’φεραν τόση ακεφιά
που ξέσπασα σ’ αναφιλητά
ώσπου με πήρε ο ύπνος και κοιμήθηκα βαθιά…..
κι ω, μες στ’ όνειρο, σαν να ξύπνησα με τον Ήλιο στα μάτια!
Μα σάμπως και δεν ήμουνα στη Γη!
Τάχατες στα Ολύμπια να βρισκόμουν παλάτια,
όπου καθισμένη σε μια γωνιά
έβλεπα σύναξη πως είχαν οι Θεοί
κι η κόρη του Δία είχε στο μίλημα τη πρωτιά!

Κι άκουγα την Κόρη στον Πατέρα της να λέει
το μεγάλο της παράπονο και να κλαίει:
- Άλλο πια να τ’ αντέξω δεν μπορώ 
την «ηγεμονία» της πόλη μου να κοιτώ….
Οργίζομαι κι επαναστατώ
που αντί να ζωστεί το σπαθί και με ιδέες για προκοπή
να προχωράει με τον λαό και να θριαμβεύει,
άφρονα κυβερνά σύμπασα την Ελλάδα….
εκείνη πίνει και τρώει και τον νηστικό λαό κοροϊδεύει….
Κι όσο τ’ όνειρο συνεχιζόταν, τότε είδα την Αθηνά
πως άλλαξε όψη και φορεσιά,  
μεταμορφώθηκε σ’ αρματωμένη Παλλάδα
κι απ’ τα ουράνια παλάτια κατέβηκε στη γη.
Κάλεσε τον λαό, λάλησε και λόγια έλεγε με πικρία:

-«Ω, φυλή μου αγαπημένη,
απ’ των ηγεμόνων σου την πολιτεία
είμαι πολύ εξαγριωμένη.
Στη χάρη εξουσίας που τους έδωσα μ’ ευλογία,
δεν περίμενα τόση αχαριστία!  
Οι κορυφές του Ολύμπου με σύννεφα οργής
σκεπάστηκαν για τα μέχρι τώρα λοξοδρομήματα
της όλης των αρχόντων σου διαδρομής,
που σ’ εξευτελισμό σ’ έφεραν κι απελπισία.
Ειπείτε μου, στων λογιών-λογιών τους «αμαρτήματα»
που έντονη σου προκαλούν φοβία
για την επόμενη μέρα ζωής
πού ν’ αποδώσω ευθύνες; Ποιος φταίει; Όλοι ή κανείς;
Αλλά επειδή τούτη η κατάσταση η ζοφερή
κράτησε χρόνο πάρα πολύ κι εξανίστανται κι οι άλλοι Θεοί
σημαίνω την ώρα σύμπας ο λαός να ξεσηκωθεί.

»Και με του «Διός» την προστασία,
όπως η Γη με τίποτα δεν σταματά
την κανονική της να συνεχίζει τροχιά,
όπως απ’ τον Ήλιο τ’ αστέρι παίρνει φως
και γύρω του ακτινοβόλο γυρνά,
έτσι και συ ο ταλαίπωρος λαός
πάρε από Εκείνον φωτός ακτινοβολία
ώστε ο νους κι η ψυχή σου ν’ αρχίσει «Ιδέες» να γεννοβολά. 
«Ιδέες» που ωθούν πάντα ψηλά και στην αθανασία.
Και ξεκίνα τότε ακάθεκτος να πολεμάς σθεναρά
την κάθε μια των ηγεμόνων σου ασυδοσία, 
κι εγώ δίπλα σου θα ’μαι κι από κοντά
ώσπου ζωής να επανέλθει ευδοκία»…..

Ω! Δεν ξέρω αν ονείρου ήταν ουτοπία
τα όσα έλεγε η Θεά
ή της ψυχής μου ήταν κρύφια προσδοκία.
Μα σαν ξύπνησα για τα καλά,
ήμουν γεμάτη αισιοδοξία
πως επιτέλους κάποια θα συμβούν θαυμαστά…..


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου