Ταξιδιώτες του ονείρου

          Ταξιδιώτες του ονείρου

         

Μεγάλη η πρόκληση της ψυχής να δεχθεί

πως δεν είναι όλοι πλασμένοι να βλέπουν το φως!

Μόνο οι λίγοι και μόνο οι διαλεκτοί

ουρανούς και κρυμμένες αλήθειες μπορούν ν’ ατενίζουν,

και το άπειρο που ξεχειλίζει καλοσύνη

ν’ αγγίζουν!

Κι εμείς,- του ονείρου ταξιδιώτες-

που κάτι παράξενο κι απ’ το πουθενά,

μας οδήγησε ξαφνικά,

με μάτια κλειστά,

να περπατήσουμε στα σπλάχνα

μιας πλημμύρας από φως

εκεί που ανθρώπινο βήμα

δεν έχει αφήσει ακόμη σημάδι-

ξεχωρίσαμε απ’ το αμέτρητο πλήθος

θαρρετά.

Και μακριά απ’ των ψυχών το χαμένο κοπάδι

που ζαλισμένο κι άβουλο πάει κι έρχεται

και σέρνεται στα κύματα της γης, στα δίχτυα τ’ ουρανού

και μια ζητάει τ’ όνειρο και μια το βύθισμα στον νου,

αποφασίσαμε να γίνουμε του κόσμου τούτου αρνητές

και ταξιδιώτες,

για άλλους ουρανούς προσκυνητές.

                    

Φορτίο κουβαλώντας στις αποσκευές

ένα χείμαρρο ελπίδων και ποταμούς δακρύων

και μια φλεγόμενη ψυχή για αλήθεια και φως,

αφήσαμε πίσω της ζωής μας τις παγίδες!

Τις νύκτες τις σκοτεινές!

Και τ’ ουρανού τις καταιγίδες

κι όλη εκείνη την αντάρα με τις εκρήξεις κεραυνών

που μαστιγώνουν αλύπητα την πλάση, από καιρό!

Κι ακολουθήσαμε τυφλά και δίχως οδηγό,

πετρωμένες σταγόνες από ιδρώτα και από αίμα,

σημάδι κι αχνάρια φωτεινά, για το κρυφό το μονοπάτι

του δικού μας Γολγοθά

και τον δικό μας ουρανό.

Άπληστα κυνηγήσαμε το βύθισμα στην γνώση

και περιφρονήσαμε το αιώνιο μυστικό

που κρύβεται στην αλήθεια της φύσης!

Για κάποιες στιγμές φωτισμένες,

την ύλη αρνηθήκαμε

κομμάτι-κομμάτι και σε θάλασσα-ψέμα χαθήκαμε!

Και τελικά, στα παιχνίδια του νου

παγιδευτήκαμε!

Δεν ήταν δική μας η επιλογή! Και ούτε η λαχτάρα!

Πρόσταγμα ήλθε σα σκιά μια θεϊκή κατάρα,

ο πειρασμός της λύτρωσης στην αγκαλιά της σιωπής!

Ταξιδιώτες του ονείρου,

χωρίς όνειρα πια και αυταπάτες

για παραδείσους και κήπους έξω απ’ την γη,

στον δρόμο του γυρισμού και στην επιστροφή

-απ’ της αλήθειας το ψέμα πλανημένοι-

κομματιάζουμε τον καθρέπτη κι όλα εκείνα

που ψεύτικους αντανακλούσαν μέχρι τώρα θεούς,

άγνωστους κόσμους, ξένους ουρανούς!

Εδώ είναι η αλήθεια

και εδώ είναι η χαρά τελικά!

Μόνο σε τούτη την ζήση το όνειρο παίρνει φτερά!

Ανάμεσα σε λυγμούς και σπασμούς  μετανοίας

για όσα στο ταξίδι της πλάνης μας χάσαμε,

ριζώσαμε στην γη

και το χώμα πιάσαμε!

Όχι άλλη σπατάλη του χρόνου ετούτης της ζωής!