Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΕΜΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ



Η ταυτότητα εμού του Ανθρώπου

Γραμμένη από το χέρι του «Ένα»
ιδού η ταυτότητά μου
εμού του αγνώστου «Κανένα»
που μες την συμπαντική ολότητα
την δική μου ορίζει την οντότητα!
Πεσμένος Άγγελος, το κύριο όνομά μου.
Άνθρωπος, το παράνομά μου. 
Γεννήτορες, Ύλη και Πνεύμα.
Πατρίδα μου, ο απέραντος Ουρανός
Τόπος κατοικίας μου, η Γη
Σπίτι μου, ο αιθέρας ο γαλανός.
Θεμέλιό του, των Ωκεανών ο βυθός.
Στέγη του, ο Θεός.
Τοίχοι του, των Γαλαξιών η αστροφεγγιά.
Κόσμηση τους, συννεφάκια λευκά
που φεύγουν κι έρχονται ως πουλιά
μεταναστευτικά.
Δοκάρια, τα όνειρά μου.
Πόρτα του, ο Ήλιος με χρυσαφένιο χρώμα.
Παραθύρι, το Φεγγάρι το ασημί.
Κρεβάτι μου, το χώμα.
Λύρα μου, η γλώσσα με της ψυχής την φωνή
του σύμπαντος κόσμου ν’ ανυμνεί
τα μύρια θάματα τα τόσα.
.
Κι ω, του Ανθρώπου εμού,
η Ζωή, τα φτερά μου
κι ο θάνατος, η αχώριστη σκιά μου!
Όμως, στην ζήση μου εδώ στην Γη,
με αρχοντιά του νου
χρέος μου, υπηρέτης να ’μαι του καλού και αγαθού!
Και την κατοίκηση για να χαίρομαι του «σπιτιού»
το κορμί μου οφείλει να ’ναι ο περικαλλής ναός
όπου δεν θα μπαίνει κανείς εντός
αν μαζί του με συνείδησης αρετή
την πράξη δεν φέρει την καλή.
Τα μάτια μου, συλλέκτης φωτός
και αντιφεγγίσματος πομπός.
Πυροστιά, με άσβηστη φλόγα η καρδιά μου
μεγάλες σπίθες να πετάει.
 Κι όσο ανυψώνεται κι απλώνεται και πάει
η ζεστασιά της φωτιάς μου
αγάπη στους γύρω της να σκορπάει.

ΕΥΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΜΠΛΟΥΤΟΙ ΑΠΟ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΠΑΜΠΤΩΧΟΙ ΑΠΟ ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΠΟΝΟ.

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ

ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΡΓΟ



Το πιο δύσκολο έργο

Με νου από αγνότητα γιομάτο,
στον ύπνο μας, ύπνο αθώου παιδιού
τί όμορφο που ήτανε το όνειρο το πρωτάτο
για το ξεκίνημα του ταξιδιού
σ’ έναν κόσμο του ωραίου και του αγαθού!
Και μες τ’ όνειρο πως φάνταζε πως γη
λουλουδιασμένος θα είναι κάμπος!
Κι εμείς πότε καβαλάρηδες στην διαδρομή
διαβαίνοντάς τον με χαρά παιχνιδιού,
πότε ως αετοί
σάμπως
απ’ τα χαμηλά πετούσαμε τα «κάτω»
και ως τα ύψη ανεβαίναμε του ουρανού!
Ω, απ’ του ονείρου το θάμπος
με νου χορτάτο,
πόσο ήταν ο «ύπνος» μας γαληνός!
Μα όταν «ξημέρωσε»,
ως άστρο είδαμε τότε φλογάτο
το όνειρο μας πως γοργοπέρασε
κι ως καπνός στον αέρα ενώ έσβησε
πίσω μας άφησε το μαντάτο…
πως στην στράτα καθενός,
είτε με του ήλιου την φωτιά
είτε με το χλωμό φως απ’ το φεγγάρι
οδεύοντας πάνω στην γη,
με τα όσα βούλεται ο θεός
και με τα όσα ποθεί
του ανθρώπου η καρδιά,
της μοίρας του ξετυλίγεται το κουβάρι
με το πιο δύσκολο έργο στην διαδρομή.
Χωρίς ονειροφαντασίας παιχνίδια πια,
ο καθένας παλικαρίσια στην γη περπατώντας
με την καρδιά να τραβάει μπροστά,
αλλά ρίχνοντας τα μούτρα κάτω,
άλλοτε κλαίγοντας άλλοτε γελώντας
με της ψυχής του το δυναμικό,
τους μύλους του μυαλού να γυρνά
και για το όνειρο το πρωτάτο
ακάματος να στρωθεί στην δουλειά  
ώσπου από στοιχειό πλασμένο με χώμα και νερό
σε πνεύμα η οντότητα του να μεταλλαχθεί
και η μέσα του πυρκαγιά  
με φλόγα ιερή
Φως να γίνει!
Και αυτό το φως ν’ ανεβαίνει ορθό
στην πιο ψηλή ουρανό-κορφή
και τίποτε να μην το σβήνει.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΟΥ «Η ΟΝΤΟΤΗΤΑ ΕΜΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»