Να ’χαν οι σκέψεις φωνή και φτερά!

Αλύπητα μας χτυπάει της εποχής τ’ αγριοκαίρι.

Κι η απουσία ολοφάνερη ενός άξιου κι ικανού τιμονιέρη

το τραμπαλιζόμενο καράβι της σύγχρονης ζωής

σ’ απάνεμο λιμάνι να το φέρει!

Κι ενώ αγριεύουν και βρυχώνται ακατάπαυστα οι Ωκεανοί,

βρέχουν ατσάλι και φωτιά οι ουρανοί,

εμείς μισό-χορτάτοι, υπερκαταναλωτικοί,

ξαπλώνουμε στον καναπέ του ψυχαναλυτή!

Ω! Πώς ματώνει η ψυχή μου, ψυχή ενός μικρού ποιητή

στην επίγνωση πως εξέλειψαν ηγέτες δυναμικοί

και σώφρονες αρχηγοί,

ικανοί να οδηγήσουν της φυλής μας το σκαρί.

Κι όσο βλέπει πως ο κίνδυνος είναι πλέον για όλους ορατός

και γνωρίζοντας πως Ουρανόσταλτος δεν θα κατέβη στη γη,

να μας σώσει κάποιος Θεός,

μνήμες ανακαλώ απ’ των προγόνων την ένδοξη διαδρομή.

Τότε που καλοπροαίρετα μετέδιδαν στο κόσμο φως ιλαρό,

απ’ αθάνατες πηγές πνεύματος αναβλύζουσες καθαρό

της σοφίας νερό!

Κι ω! να ’χαν οι σκέψεις μου φωνή και φτερά!

Με τον Ερμή να πέταγαν από σπίτι σε σπίτι, γοργά,

απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελληνική γη

και να φωνάξουνε πως, για σιωπή,

αδράνεια και δισταγμούς δεν είναι πια καιρός.

Κι όσο κι αν δεν σκεπτόμαστε πάντοτε με τη λογική,

Έλληνες εγερθείτε! «Οι καιροί, ου μενετοί»!

Ξεσηκωθείτε γυναίκες και άνδρες, γέροι και νιοι! 

Ας μην αφήσουμε αδόκιμα να χαθεί πάσα ελπίδα,

για την δική μας πατρίδα!

Σπάστε τις σιδεριές! Ανοίξτε διάπλατα νου και καρδιές

να λευτερωθούν οι φυλακισμένες μας αρετές,

και παίρνοντας το τιμόνι, πάλι μπροστάρηδες εμείς 

στο κόσμο τον σημερινό τη μεγάλη να δείξουμε διαφορά,

πώς η ανθρωπότητα μπορεί να πάει μπροστά,

να ξανασυμβεί το θαύμα του «χρυσού αιώνα» του Περικλή. 

Και δουλεύοντας με πείσμα όλοι μαζί

και θέληση σθεναρή πάνω σ’ έργα καλά,

με τέχνης μαστοριά και νου υπομονή

της ιστορίας να γυρίσει η ανέμη, σ’ ένδοξη διαδρομή λαμπρή

σ’ ολάνθιστο περιβόλι να σεργιανά όλων, η καθημερινή ζωή.