Οδοιπορικό

                   Οδοιπορικό

Πότε με ήλιο πότε με σύννεφα κι άλλοτε μ’ ολόγιομο φεγγάρι

με «τα μάτια της ψυχής ανοικτά» και το χέρι στην καρδιά,

σε παλιούς καιρούς ταξίδευα και σ’ εποχές Μυθοπλασίας

εκεί όπου πάνω στης αιωνιότητας τον καμβά

ο άχρονος χρόνος όσο κεντά τον μύθο καθενός,  

ο άνεμος γλιστράει απαλά  

πάνω στων προγόνων το γδαρμένο λιθάρι.

Και τώρα, «εν τω μέσω της νυκτός»

στο κέντρο άγνωστης κατέφθασα Πολιτείας

σ’ ώρα που γιομάτο λαμπύριζε το ουράνιο φανάρι.

Μες στον ιδρώτα και στη σκόνη βουτηγμένη  

κοίταξα γύρω μου σαν χαμένη

«πού βρίσκομαι», να προσδιορίσω.

Σαν είδα μια παρέα στο πεζοδρόμιο συγκεντρωμένη

κοντοζύγωσα να ρωτήσω.

Αλλά γλώσσα μιλούσανε αλλιώτικη και ξένη

κι έκανα προς στιγμή ένα βήμα πίσω.  

Όμως ο ξένος τον ξένο καταλαβαίνει

και κάποιος στη γλώσσα τη νοηματική

με βοήθησε να κατανοήσω  

πως βρίσκομαι στην πλατεία «Ομονοίας».

-Α, είπα μ’ ανακούφιση στην ψυχή.

Έφθασα λοιπόν στην Αθήνα; Στην Πόλη της Σοφίας

που νόμος της είναι ο νόμος της Φιλοξενίας;

Απ’ το ταξίδι μου ως εδώ, νοιώθω πολύ κουρασμένη.

Ξένη κι εγώ, παραδίπλα σας για λίγο θα καθίσω.

Μα σαν στρογγυλοκάθισα, την πόλη ν’ ατενίσω

οπλισμένοι «τροχονόμοι» ασφαλείας

πώς με περικύκλωσαν μ’ ύφος υπεροψίας!...     

Χαρτιά μου ζήτησαν ταυτοπροσωπίας

και μ’ αυστηρή με ρώτησαν φωνή εξουσίας:

-«Τι θες εδώ στη γη μας κι από πού έρχεσαι ξένη»;

-Κι είπα:- Έρχομαι απ’ τη χώρα «της Ωκεανίας».

Κι ήλθα τον «Παγκόσμιο Άνθρωπο» να συναντήσω,

μαζί του να περπατήσω στον δρόμο της «Φιλαδελφείας». 

Τα όργανα της «τάξης» κοιτάχθηκαν ξαφνισμένοι.

και μετά σε χαχανητά ξέσπασαν ειρωνείας….

Αλλά εγώ συνέχισα μετά παρρησίας:

 -Αυτή τη χώρα ίσως να μην την έχετε ποτέ ακουσμένη.

Τα σύνορά της όμως σε μορφή χαρτογραφίας

είναι πάνω στο πρόσωπο και μες στις καρδιές μας.

Κι ο δρόμος είναι χαραγμένος απ’ το χρόνο της απαντοχής

με τις σιωπές και τις αναμονές μας

και θα τον τα βρείτε μόνο με τα μάτια της ψυχής.

Κι εγώ σπρωγμένη απ’ του ανέμου το χέρι

περπάτησα για καιρό στους «κάμπους της σκοτεινιάς»

τις ρίζες αναζητώντας της αρχέγονης γενιάς.

Περιπλανήθηκα στο «Μαύρο δάσος» της ματαιότητας,

ψάχνοντας με κρύφια ελπίδα

την πηγή να ’βρω της Αιώνιας λαμπρότητας.

Κι ακολουθώντας μιαν φωσφορίζουσα πυγολαμπίδα

στα δικά σας έφθασα τ’ αρχαία μέρη.

Δεν ξέρω ποιός άνεμος εδώ μ’ έχει φέρει.

Αλήθεια είναι πως κουράστηκα να οδοιπορώ.

Πείτε μου, κούρνια που θα βρω να ξεκουραστώ;

Διψώ. Ποιος λίγο «λάλον ύδωρ» θα μου προσφέρει;

Νοιώθω πως στον τόπο σας, αυτό που ψάχνω θα βρω.

Τον «άγνωστο Θεό».

Την «καρδιά του ξένου» να γνωρίσω

και τον «ξένο» εντός μου ν’ ανακαλύψω.

Και τότε, πίσω απ’ το κοινωνικό προπέτασμα θαρρώ

πως όταν τα κρυμμένα «εγώ» μας σαν ένα θ’ αγαπήσω,

αλήθειες στον καθρέπτη της ζωής επιτέλους θα δω.

Κι ύστερα, σαν έλθει το «μακάριο δείλι»

και της Ειμαρμένης μου η «έβδομη» ανοίξει πύλη,  

εντός της γαλήνια για να εισχωρήσω

θα ξέρω πως απαράβατες οφείλω εντολές να τηρήσω:

 -Βήμα το βήμα η ψυχή μου ν’ απογυμνωθεί.

-Όλα τα γήινα φορτία της πίσω της ν’ αφήσει.  

-Και το συνειδητό μου δεν θα μπορεί ούτε ψέματα να πει,

ούτε μ’ αμνού προβιά να μεταμφιεσθεί.

Για αυτό, πριν «τροχονόμοι μου» τη διαβώ,

στης σιωπής το «γλαυκό» πριν εξαϋλωθώ φως,

ελάτε και καθίστε κοντά μου να σας διηγηθώ

τον μύθο που έζησα κείθε κι εδώ

βαδίζοντας στον δρόμο του ενός.

Σαν παραμυθιού ιστορία θα τον πω

όμοια μ’ αυτή που λένε στα παιδιά.      

Ίσως όχι με τη σωστή σειρά.

Αλλά θυμάμαι τα πάντα μ’ ακρίβεια εκπληκτική

μια και τα ’χω φυλαγμένα όλα καλά μες στη καρδιά.

Κι ό, τι θα εξιστορήσω,

ακόμη κι αν φανεί πως δεν είναι αλήθεια,

ωστόσο θα ’ναι το αντίθετο του ψεύδους,

στο μέτρο το δυνατό

που κάθε ιστορία κρατάει ζωντανό

κι άσβηστο ενδιαφέρον για τα παραμύθια.

Κι όπως συμβαίνει μες στων παραμυθιών τη πλοκή

κρύβονται πολλά μυστήρια, αινίγματα και μυστικά

μέχρι να κατανοηθεί το νόημα το σοφό. 

Κι απ’ ό, τι θα πω, ευελπιστώ πως κάποιο μου μυστικό

θα σας δείξει το πώς θ’ αρμενίσετε με χρυσά κουπιά

σ’ άλλες του Σύμπαντος Κόσμου γειτονιές

όπου εκεί θα δείτε αστεριών καινούργιες γεννοβολές

κι ίσως μάθετε τον τρόπο πάνω από ζωής συννεφιές

πώς θ’ απλώσετε το γέλιο τέντες πορφυρές!.....