Όσο κρατάει τ' όνειρο

      Όσο κρατάει τ’  όνειρο

                  

Εσύ, που η καρδιά μου σε ξεχώρισε

μέσ’ απ’ το  αμέτρητο πλήθος των ψυχών

που απ’ την αρχή των αιώνων ταξιδεύουν σ’ αυτή τη γη,

κι ας μην από κοντά ποτέ σε γνώρισε

κι είσαι εκείνος, ο ένας, που ο ουρανός καθόρισε

για μένα να γεννηθείς και ν’ αγαπάς,

όπου κι αν είσαι και βρίσκεσαι, όπου κι αν περπατάς

στάσου και νοιώσε απόψε μαζί μου, ετούτη την στιγμή,

το κοσμικό ρίγος του σύμπαντος που διαπερνά την ψυχή.

Στης φωνής μου το κάλεσμα, αφουγκράσου!

Άκουσε πως αναβράζει το νερό στη πηγή

και κοχλάζει,

προτού ξεχυθεί καταρράκτης

στη πλάση μ’ αχαλίνωτη ορμή!

Εκεί, ελεύθερη άφησε την ψυχή σου να βυθιστεί,

στων αισθημάτων της το καθαρό ποτάμι,

να λουστεί,

κι έλα κοντά μου αυτή την νύκτα σιωπηλά!

Ολάνοιχτη και καθαρή κι η δική μου η ψυχή

περιμένει.. Βιάσου! Στ’ άπειρο να φύγουμε μαζί.

Ξέχνα τις νύκτες σου τις σκοτεινές και όλα σου τα πάθη.

Τις καταιγίδες τ’ ουρανού στον δρόμο σου μην φοβηθείς.

Ξερίζωσε από μέσα σου τα όποια σου τα λάθη!

Ό,τι σε πλήγωσε στο κύλισμα του χρόνου

και τους ώμους σου ασήκωτο φορτίο τους βαραίνει

στης λήθης άφησε το πέλαγος, σκιά κι ανάμνηση να μένει!

Πάρ’ την δική μου την καρδιά λυχνάρι κι οδηγό σου,

και δώσ’ μου τις φτερούγες τις παλιές και ό, τι ακόμα σε πονάει!

Η αγάπη, τα δικά της θα μας δώσει τα φτερά τα χρυσαφιά,

στην ψηλότερη κορφή αυτού του κόσμου να μας πάει!

Και κει, τις εμπειρίες απ’ τη γη θα λησμονήσουμε.

Τ’ ατέρμονο παιχνίδι της ζωής μαζί θα συνεχίσουμε

αφήνοντας πίσω μας το χθες, και κάθε καταιγίδα.

Το τώρα και το αύριο θα κυνηγήσουμε μ’ ελπίδα….

Μα ταξιδιάρικη ψυχή, μην αργείς και πέταξε γοργά!

Δεν έχουμε πολύ καιρό σ’  αυτή τη ζήση.

Λίγο κρατάει τ’ όνειρο και λίγο η χαρά!

Κι είναι κοντά, πολύ σιμά

το τέλος και η δύση!

                 

                    Μάινς, Δεκέμβρης  2004