Σαν τον "Μεσσία"

                   Σαν τον «Μεσσία»

Απ’ το μισάνοικτο της ψυχής μου παραθύρι,

όσο κοιτώ να επικρατεί «δαιμόνων» πανηγύρι

και στο «μηδέν» να στροβιλίζεται η παρούσα ζωή,

δεν βλέπω άλλον καλύτερο να φέρει μιαν αλλαγή

από σένα παραγκωνισμένε ποιητή.

Φωτισμένο προφήτη, από καιρό σ’ αναμένω,

Στους δρόμους καρτερώ και να σε δω περιμένω,

να ξεπροβάλεις φορώντας στη κεφαλή

στεφάνι από Ιδανικών κισσό πλεγμένο

και μιαν άκανθα χριστιανική.

Έλα λοιπόν,  ξεκίνα απ’ το λιβάδι των Μουσών,

της αποστολής σου τη δύσκολη διαδρομή.

Και σαν έλθεις, χωρίς δισταγμό, 

θα τρέξω να σε προϋπαντήσω, σαν τον Χριστό. 

Μόνο για ένα, μ’ όλο το έρμα της ψυχής σε παρακαλώ.  

Σκύψε στο δρόμο μετά πολλής συμπαθείας

πάνω σε υπάρξεις συντριμμένες

απ’ την υπέρ του συνόλου, άκαρπη προφορά θυσίας.

Άθροισε τις με πάθος μεγάλων ιδεών νεότητες σβησμένες

μες σ’ ένα μαρτύριο αγρυπνίας.

Πρόσθεσε την καταναλωθείσα δύναμη ψυχής

σ’ αυταπαρνήσεις ζωής, πλάθοντας όνειρα φαντασίας.

Και φέροντας άγγελμα μιας νέας οδοιπορίας  

μίλα όσο μπορείς με λόγια απλά, λόγια κατανοητά

απ’ όλους τους ανθρώπους της γης.  

Μες απ’ ένα ποίημά σου,

σαν άγιο, θαυματουργό φίλημα σου,

να ξανανοίξει ο κρουνός της μυστικής πηγής.

Στη ροή φωτός άλλη όψη να πάρει η μορφή της κοινωνίας.

Κι εσύ, θεμελιώνοντας ναό μιας νέας θρησκείας,

του Απόλλωνα λευκοντυμένος Ιερεύς, μέσα του να λειτουργείς.

Και στο κόσμο, μες απ’ των στίχων σου τα κύπελλα τα χρυσά

το παλιό κρασί όσο χύνεις σε μετάληψη ωραίων ιδανικών,

ο κόσμος να πίνει αχόρταγα και να μεθά.

Να μεθύσει ξανά μ’ οράματα, κείνα τα ιδανικά,

που άλλοτε φλόγιζαν των ανθρώπων τη καρδιά γι’ αγώνες ευγενείς

και τα μεταλαμπάδευαν από γενιά σε γενιά, κιβωτό ιερά.

Κι ο ένας μετά τον άλλον οι λαοί έστηναν πάνω στη γης

πάγκαλους ναούς, ύψωναν στη ζωή λαμπρούς βωμούς

κι έχριζαν τους ποιητές ιερείς.

Άμποτε, και στους καιρούς μας σαν «Μεσσίας» να λατρευτείς!

[Απ’ την ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου «Το μισάνοικτο παραθύρι»]