Οι "ταξιδιώτες"

               Οι «ταξιδιώτες»

Απ’ το μακρινό ταξίδι τους, ξενιτεμένοι νοσταλγοί

ταξιδιώτες τα κύματα ξαναγυρνούν.

Κι έρχονται, αμέτρητο πλήθος καραβάνια,

δίχως να σταματούν

το ’να πίσω απ’ τ’ άλλο

και κρυφομιλώντας σιγοτραγουδούν

της ξενιτιάς τον καημό και βογκούν.

Κι όπως αγκαλιάζουν τρυφερά

την αμμουδιά στην ακτή

και προσκυνώντας την,

γλυκά-γλυκά την φιλούν,   

ένα- ένα τα μετρώ,

δεν έχουν σωσμό και τα ρωτώ:

-«Ω! ακούραστοι ταξιδιώτες, από πού ερχόσαστε;

Τι γυρεύετε δω και συνεχώς βογκάτε;

Στη στεριά τί απ’ όλα ζηλώσατε

και τι απ’ αυτή περισσότερο λαχταράτε;

Κι όλο αγκαλιάζετε την ολόστρωτη αμμουδιά

και με πάθος την φιλάτε;

»Κι ύστερα πάλι φεύγετε, μ’ αδιάκοπη ροή;

Που πάτε, αλήθεια που πάτε

σαν ταξιδιώτες μυστικοί;

Μήπως στ’ άπειρο, στο αχανές μακριά εκεί

όπου δεν φτάνει τ’ όνειρο της η δική μου ψυχή;».

»Ω, παρακαλώ σας! Τότε μαζί σας πάρτε

τα χαιρετίσματά μου.

Και τα φιλιά μου.

Τις λαχτάρες μου κι όλα τα μυστικά μου.

Ολάκερη τη καρδιά μου.