Ονειρεύτηκα τον γήινο Κόσμο κάποτε να ομοιάζει με Παραδείσιους Ανθώνες όπου ο αέρας από μόσχο θα ευωδιάζει κι ο κάθε Άνθρωπος θα χαίρεται μια ζωή ευδοκίας. Μα βιώνοντας κάτω απ’ έναν νόμο που με τίποτα δεν αλλάζει, νόμο που καθορίζει οι λίγοι να διάγουν ζωή ηδονικής ευδαιμονίας και το πλήθος από αφόρητους πόνους να σφαδάζει, ήλθε στιγμή που τα δάκρυα έγιναν αλατιού «κοτρώνες». Και τότε τις φορτώθηκα και με τις τσέπες γεμάτες «σφεντόνες» πορεύτηκα προς το «σπίτι της Ιστορίας». Εκεί όπου μέσα του τέρας δαιμονικό φωλιάζει από αμέτρητους αιώνες το τυφλό «εγώ» της επί γης άναρχης εξουσίας.
Τ’ άκουγα καθ’ οδόν αγριεμένο να ουρλιάζει. Εκ του μακρόθεν το είδα να ψάχνει ολόγυρά του μετά μανίας και στο φρικτό πέρασμά του χωρίς να φείδεται κόπων, να επιπίπτει σαν δράκος, ό, τι ωραίο κι ιδεατό να κατασπαράζει καταβροχθίζοντας μετά λαιμαργίας «όνειρα» των απλών ανθρώπων για ζωής βίωση μετά ειρηνικής ευωχίας.
Είναι αλήθεια πως η όψη του πολύ με τρομάζει κι ο νους μου προς στιγμή δειλιάζει. Όμως να προχωρώ εμπρός απαίτηση δικαιοσύνης με προστάζει. Κι έτσι φίλοι μου, βαδίζοντας στον δρόμο του Ενός στη φωλιά του «Δράκου» ώσπου να φθάσω, τρόπους μηχανεύομαι διαρκώς «το συμπαγές σκοτάδι» της καρδιάς του, πώς σε κομμάτια να το σπάσω, φωτιά να βάλω κι ένα-ένα σαν καπνός να διαλυθεί.
Κι ίσως τότε όλοι μας οι πρόγονοι που μόχθησαν στην διαδρομή τους για τα «ευγενή» κι αδικαίωτοι μες το «σπίτι της ιστορίας» κοιμούνται σιωπηλοί, ίσως τότε θα μπορούν στον αιώνιο ύπνο τους τον βαθύ χαμογελαστοί να ονειρεύονται πως καρποφόρησαν όσα έσπειραν όταν ήταν ζωντανοί και οι απόγονοι με λευτερωμένη σκέψη απ’ του παρελθόντος τα χαμερπή προς το μέλλον μ’ ελπίδες να πορεύονται….
Απαίτηση δικαιοσύνης
ΑπάντησηΔιαγραφήΟνειρεύτηκα τον γήινο Κόσμο κάποτε να ομοιάζει
με Παραδείσιους Ανθώνες
όπου ο αέρας από μόσχο θα ευωδιάζει
κι ο κάθε Άνθρωπος θα χαίρεται μια ζωή ευδοκίας.
Μα βιώνοντας κάτω απ’ έναν νόμο που με τίποτα δεν αλλάζει,
νόμο που καθορίζει οι λίγοι να διάγουν ζωή ηδονικής ευδαιμονίας
και το πλήθος από αφόρητους πόνους να σφαδάζει,
ήλθε στιγμή που τα δάκρυα έγιναν αλατιού «κοτρώνες».
Και τότε τις φορτώθηκα και με τις τσέπες γεμάτες «σφεντόνες»
πορεύτηκα προς το «σπίτι της Ιστορίας».
Εκεί όπου μέσα του τέρας δαιμονικό φωλιάζει
από αμέτρητους αιώνες
το τυφλό «εγώ» της επί γης άναρχης εξουσίας.
Τ’ άκουγα καθ’ οδόν αγριεμένο να ουρλιάζει.
Εκ του μακρόθεν το είδα να ψάχνει ολόγυρά του μετά μανίας
και στο φρικτό πέρασμά του χωρίς να φείδεται κόπων,
να επιπίπτει σαν δράκος, ό, τι ωραίο κι ιδεατό να κατασπαράζει
καταβροχθίζοντας μετά λαιμαργίας
«όνειρα» των απλών ανθρώπων
για ζωής βίωση μετά ειρηνικής ευωχίας.
Είναι αλήθεια πως η όψη του πολύ με τρομάζει
κι ο νους μου προς στιγμή δειλιάζει.
Όμως να προχωρώ εμπρός
απαίτηση δικαιοσύνης με προστάζει.
Κι έτσι φίλοι μου, βαδίζοντας στον δρόμο του Ενός
στη φωλιά του «Δράκου» ώσπου να φθάσω,
τρόπους μηχανεύομαι διαρκώς
«το συμπαγές σκοτάδι» της καρδιάς του,
πώς σε κομμάτια να το σπάσω,
φωτιά να βάλω κι ένα-ένα σαν καπνός να διαλυθεί.
Κι ίσως τότε όλοι μας οι πρόγονοι
που μόχθησαν στην διαδρομή τους για τα «ευγενή»
κι αδικαίωτοι μες το «σπίτι της ιστορίας» κοιμούνται σιωπηλοί,
ίσως τότε θα μπορούν στον αιώνιο ύπνο τους τον βαθύ
χαμογελαστοί να ονειρεύονται
πως καρποφόρησαν όσα έσπειραν όταν ήταν ζωντανοί
και οι απόγονοι
με λευτερωμένη σκέψη απ’ του παρελθόντος τα χαμερπή
προς το μέλλον μ’ ελπίδες να πορεύονται….