"Η μυστική Εταιρία"

   

        Η «μυστική εταιρία»

Στη διαμόρφωση της Παγκόσμιας κοινωνίας

μακρύς ο δρόμος θεμελίωσης νόμων ισοτιμίας

κι ήταν γεμάτος αίματα.

Στο όλο θέμα σχεδιασμού κι επιστασίας

οι Αιώνες δεν λένε ψέματα!

Κι όποιος αγαπάει την αλήθεια, σαν την μιλάει,

έχει το δικαίωμα ένα μαστίγιο να κρατάει

και προβαλλόμενα «ψεύδη» ζωής να χτυπάει,

όπου κι αν τα συναντάει.

Κι ιδού! Μη και κάτω απ’ το κάλυμμα

της κοσμικής εξουσίας

δεν δρούσε πάντα ισχυρότατο

το «σύστημα» θεοκρατίας;

Μια πραγματική, «μυστική εταιρία»!

Με κρυφούς αρχηγούς.

Μ’ εσωτερική διδασκαλία

σ’ απόκρυφους στόχους

κι εμπιστευτικούς σκοπούς!.

Μη και δεν χτύπησε νοημοσύνη

κι ατομική ελευθερία

κι έστησε και στήνει

αμέτρητους επί γης σταυρούς;

Κι όλα αυτά, με σχετική ευκολία,

μια και για τα «δρώμενα» της,

των ανθρώπων η πλειοψηφία

ελάχιστα στο σύνολό της ήταν πληροφορημένη.

Κι η «εταιρία»,

στηριζομένη σε μια «γενναία» μειοψηφία

που ήταν στο κύκλο των εργασιών της σοφά μυημένη

μ’ όρκο θανάτου να φιλά τα μυστικά

και να υπακούει τυφλά,

έχοντας ήδη αρπάξει το «χρυσάφι» της γης,

έβαλε στο χέρι κι όλα τα «τιμάρια» ζωής

κι απεργάστηκε τη κυριαρχία

πάνω σ’ όλους τους τομείς.

Τι κι αν στον αντίποδα ζωής

υπήρξαν κι «έντιμοι» πολλοί

που σαν έμαθαν πια τα μυστικά της παραφροσύνης,

στη μυλόπετρα του συστήματος

δεν έμειναν αλυσοδεμένοι,

μοιρολατρικά στην εξουσία του παραδομένοι;

Όμως τι κι αν μ’ αλύγιστη απόφαση

προέταξαν αντίσταση σθεναρή  

και με ματωμένη το προσπάθησαν ψυχή

μες απ’ τον πόνο του Κόσμου

ο Νόμος της Αγάπης να βγει;

Το «σύστημα» άγρυπνο ήταν να καιροφυλακτεί

και πανέτοιμο ανά πάσα στιγμή! 

Κι έτριβαν κάθε φορά τα χέρια

οι «υπηρέτες της Δικαιοσύνης»!

Στα τραπέζια βασανιστηρίων

τις ξυλόβιδες λάδωναν οι «βασανιστές»

κι ακόνιζαν δίστομα μαχαίρια!  

Κι όσο πύρωναν τις τανάλιες σε καμίνια υπογείων,

οι μυστικοί αρχηγοί συνδαύλιζαν τις φωτιές

για να καούν των «αιρετικών», οι ψυχές!

Κι ω, η αναδυόμενη μαύρη, λιπαρή

εκείνη η βρωμερή «καπνιά»

πόσο σκοτείνιασε ζωής «ανατολές και δειλινά»!

Καπνιά που ακόμα βρωμά

κι η μπόχα της δεν απόδιωξε μοναχά

την ελπίδα για μια σύγκλιση κοσμική,,

που θα ένωνε τους ανθρώπους

αδελφωμένους συντρόφους

σε μια παγκόσμια διαδρομή ανοδική,

αλλά πάνω απ’ όλα και το πιο πολύ,

στραγγάλισε και κατέπνιξε την αλήθεια του Παντός!....

Κι αλίμονο! «Θου Κύριε, στο στόμα μου φυλακή»! 

Ω! Πόσο οι Αιώνες γεννοβόλησαν «σκότος νυκτός»!

Τόσο που ο Λόγος Σου, Λόγος ανέσπερου φωτός

σ’ απάτης ανείπωτης λόγος απλώθηκε στη ζωή!  

Κι από τότε ως τώρα και πέραν από κάθε λογική

τούτη η «μειονότητα», αρετών πρεσβεύουσα την «ηθική»,

σαν δολοφονικό κυριαρχώντας ασκέρι,

κυβέρνησε και κυβερνάει ακόμη μ’ ατσάλινο χέρι

κι εξακολουθεί ακόμα όπως εκείνη θέλει,

με φανατισμούς να κατευθύνει όπου κι όπως την συμφέρει,

την όλη οδοιπορία των ανθρώπων πάνω στη γη!

Το είναι μου εξεγείρεται στην όλη της υποκρισία

π’ ακόμη επικρατεί

κι οργίζεται για τα «συγχωροχάρτια»

όπου βάζει υπογραφή!

Φρίττω πόρτα ολούθε να βλέπω

ενός τάφου ανοιχτή

κι ο Κόσμος σ’ αυτοκτονία

να σπρώχνεται ομαδική!

Κι όσο αφουγκράζομαι την Παγκόσμια ψυχή

να δέρνεται για τον θάνατο του Ανθρώπου

και για τον χαμό του να χτυπιέται,    

μαζί της κι η ψυχή μου θρηνεί

κι αναρωτιέται:

Ω, Κόσμε, σαν του Ορφέα,

πώς διαμελίστηκε σε κομμάτια

η ύπαρξή σου η ωραία!

Και τώρα η υπέρτατη εκείνη στιγμή

άραγε θα ξανασυμβεί,

κάθε κομμάτι σου να επανασυνδεθεί;

Και μες απ’ τα σπλάχνα σου με φλόγα στα μάτια,

ίδια σαν την φλόγα εκείνων στον τόπο των Θερμοπυλών,

που καίει στα βάθη της ιστορίας,

πανστρατιά να ξεπεταχθεί αγνών ιπποτών!

Έτοιμη την αποφασιστική λέξη να προφέρει

Κι ως ένα σώμα μια ψυχή θα κινηθεί

σε δρόμο θυσίας,

με την μεγάλη ιδέα για των πραγμάτων την ανατροπή,

ιδέα με τον Θείο Νόμο Αγάπης συμβατή!

Κι όμοια σαν την αστραπή,

καίριο χτύπημα να καταφέρει

στο σύστημα το εδραιωμένο απ’ την «μυστική εταιρία»

και νέα Κοινωνική να διαπλάσει κοσμογονία!