Το στεφάνι του γήρατος

          Το στεφάνι του γήρατος

                                    1

Ο χρόνος είναι η πιο ακριβή μαθητεία

γνώση για ν’ αποκτήσει ο καθείς και σοφία.

Και το γήρας, σαν έλθει μας δίνει

από ατόφιο ασήμι

εκείνο το ατίμητο στεφάνι

το πλεγμένο με ρυτίδες

που μία-μία μες απ’ τα σημάδια της αφήνει

να εκχέονται αχτίδες  

απ’ τα έργα που ο καθένας στη ζωή του έχει κάνει,

ώστε με το στέφανο που φορεί

για το φωτεινό του να μπορεί απαύγασμα να καυχηθεί.

                                    2

Όπως οι δικές μου έτσι κι εσένα οι ρυτίδες σου Γη,

είναι αμέτρητα πολλές.

Κάθε μια κι ένας αιώνας με λογιών-λογιών μορφές.

Άλλες αποκρουστικές κι άλλες ωραίες,

που χαράχθηκαν σ’ εποχές μοιραίες

όταν στη μακρόχρονη πτήση των νυχτών μας

ποθήσαμε το φέγγος να δούμε των άλλων αστεριών μας.

Αυτές που χαράζουν τα μέτωπά μας

είναι τ’ αποτυπώματα κι οι δοκιμασίες του δρόμου

Είναι η αρμονία του χρόνου

κι η εφαρμογή τιμωρίας του ποινικού νόμου

όταν αλλάζαμε βούληση και γνώμη

πότε σαν Ιουδήθ κι άλλοτε Ζαν ντ’ Αρκ και πότε Σαλώμη

Οι βαθύτερες οι χαρακιές δείχνουν την οδύνη

όσες φορές φλερτάραμε ασύστολα με το κακό

άλλοτε Μεσσαλίνα ή Δαλιδά πότε σαν Αικατερίνη.

Και σαν παραδινόμασταν μ’ ερωτικό οργασμό

σε εναγκαλισμούς με τον «αρχαίο τελώνη»,

Μέδουσα ορθωνόμασταν με τρομακτικά χαρακτηριστικά

κι η θέασή μας πέτρωνε κάθε βλέμμα αγαθό

που τολμούσε πάνω τους να σκαλώνει…..

Αυτές στη ράχη των χεριών μας

είναι του πεπρωμένου μας οι γραμμές

με φωτεινές χαρακιές.

Εδώ μια νύχτα χειμωνιάτικη

εκεί μια μέρα ανοιξιάτικη

δώθε γάργαρου νερού μια πηγή

κείθε μια συνάντηση, μια ρήξη, ένα κοιμητήρι

πιο πάνω Έναν ήλιο πυρπολητή

της ψυχής μας να οδηγεί το τρεχαντήρι.

                                   3

Μα οι δικές σου ρυτίδες, ω Μάνα Γη,

απ’ τις δικές μου είναι πολύ πιο βαθιές

μια και χαράχτηκαν σε μοιραίες κοσμογονίας εποχές

απ’ άκρη σ’ άκρη των δύο γήινων πόλων.

Κι όπως διασταυρώνονται

δείχνουν τους δρόμους της μοίρας των παιδιών σου όλων

προς Αθήνα, Ρώμη και Ιερουσαλήμ,

όπου κάτωθεν των ουρανίων θόλων

όσο ανακρούονται οι ψαλμοί του Δαβίδ

στο Ναό του Σολομώντος ανάκατα συγκεντρώνονται

οι πολιτισμοί κι οι βαρβαρότητες όλες της γης

ιχνογραφώντας αυτού του Κόσμου την οδοιπορία ζωής,

σαν ένα αστέρι που ’χει πέσει απ’ τον ουρανό….

Κι ω, γερασμένη Μητέρα Γη,

με σεβασμό σ’ εναγκαλίζομαι και μ’ αγάπη σε φιλώ.

Μα όσο ψηλαφίζω τις ρυτίδες σου τις βαθιές

και της καλοσύνης σου δεν εντοπίζω γραμμές,

τον «στέφανο» των γηρατειών και των δυο μας κοιτώ.

Και με βαθύ αναρωτιέμαι αναστεναγμό ψυχής:

-Άραγε, ως τώρα στον δρόμο μας τον αστρικό,

εσύ απ’ τα έργα σου για πόσα δύνασαι να καυχηθείς

κι άραγε για πόσα κι εγώ….

 Απ' την ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου "Στον δρόμο του ενός"