Οι "επιτήδειοι"

                       Οι «επιτήδειοι»

Απανταχού στην ανθρωπότητα υπήρξαν εποχές

που γεννήθηκαν μεγαλόψυχες φύσεις, πνεύματα εκλεκτά

κι ηγέτες τον κόσμο κυβέρνησαν μ’ αρετών αρχές.

Ερευνούσαν στάσεις και θέσεις σε ζωής σκοπούς

δίχως ηχηρούς εντυπωσιασμούς

Μελετούσαν συνδυασμούς κι αντιθέσεις μεθοδικά

κι ήρεμα συλλογισμούς διαμόρφωναν μεγαλοφυείς. 

Και μες τους λογής αγώνες στην αρένα της ζωής

πράξεις τα έκαμαν υπέροχες με θαυμαστούς ηρωισμούς

παλεύοντας στήθος με στήθος ενάντια στο «σκότος» της γης.

Ω, Μπροστάρηδες να ’ναι στις τύχες των λαών

πόσο σπανίζουν σήμερα τέτοιες μορφές ηγετών!

Κι ενώ τρίζουν τα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής,

στον στίβο της Πολιτικής ζωής γίνεται, το έλα να δεις!

Και τώρα φίλε μου, τι να σου πω και τι να μου πεις;

Όταν υπονομεύονται οι άξιοι κι ικανοί,

όταν παραμερίζονται οι καλοί

Ισορροπία στ’ αλήθεια,

πώς να θεμελιωθεί κοινωνικής ζωής

έτσι ώστε όπως η γη εκπληρώνει τον δικό της νόμο,

έτσι κι ένας έκαστος να μπορεί στον δικό του δρόμο;

Και πώς η «μέρα» ν’ αγκαλιάζει την «νύχτα» και να της λέει ευθύς:

-«θα πεθάνω τώρα με σένα κι ύστερα μαζί μου θ’ αναστηθείς»,  

όταν «εξυπνάκηδες-ψευδολόγοι» επιπλέουν συνεχώς στην κορυφή

«επιτήδειοι», όμοια σαν τους φελλούς,

π’ ονομάζουν εαυτούς, «άνδρες πολιτικούς»!...

Και σαν αρχίζει ο «χορός», το πανηγύρι καλά κρατεί  

με τους «επιτήδειους» να κανοναρχούν πρώτοι στη γραμμή!...

Και μεριμνώντας δια εαυτούς, δεν ενδιαφέρονται καθόλου

για το «αύριο» της ανθρωπότητας και την πρόοδο του συνόλου.

Κι ώσπου ν’ αρπάξουν τα ηνία και στης εξουσίας να καθίσουν τα θρονιά

ω, της ειρωνείας! Πώς συνεπαίρνουν του Κόσμου τους λαούς

με λόγια ωραία, λόγια θαυμαστά!

Και, λέγε-λέγε, των λαών φουσκώνει ο νους

πως τάχατες θα πάνε μπροστά…

πως τη θάλασσα θα πάρουν ανοικτά…

και σαν τον Κολόμβο θα τραβήξουν μακριά, μακριά….

μια νέα ηλιοφώτιστη ν’ ανακαλύψουνε γη,

όμοια σαν την ονειρική «Αμερική»!

Και πως τότε τα έργα των λαών και τ’ όνομά τους πια

τιμημένα θ’ ανήκουν στην αιωνιότητα!....  

Μα ω, του Κόσμου η πολύ αγαθότητα!

Τόση, που καλόβολος ων, δεν κατανοεί

των πολλών λόγων την κενότητα!

Ούτε ν’ αντιληφθεί

τα γεγονότα που μιλούν τη γλώσσα της αληθείας

απαριθμώντας τις συνέπειες μετά πολλής ευγλωττίας!..

Κι ιδού η ωμή πραγματικότητα!

Στην αντανακλώμενη ζωής καθημερινότητα

στις «στάσεις» των «επιτηδείων» βλέπεις μόνο «μικρότητα»,

στις θέσεις τους άκρα «μετριότητα».

Κι αυτοί θαμπωμένοι απ’ το φως της εξουσίας

μπροστά σε ζωής σπαράγματα και ψυχής κομμάτια

σαν τις κουκουβάγιες στον ήλιο, κλείνουν τα ενοχλημένα τους μάτια.

Και σαν τ’ ανοίγουν κατόπιν, τ’ ανοίγουν απειλητικά.

Ω, «νυκτωδία» εποχής μ’ άμετρη ζωής αθλιότητα!

Όπου κι αν γυρίσω να δω, τούτοι οι « επιτήδειοι» άνδρες τελικά

τ’ αρπάζουν και τα παίρνουν όλα, μα όλα πια,

τα πολύτιμα ζωής αγαθά,

που των ανθρώπων αναπτερώνουν νου, ψυχή και καρδιά.

Κι απ’ τη διάχυτη σκληρότητας ανομολόγητη συμπεριφορά

όσο βλέπω θάνατο και θλίψη παντού, χαμό και βάσανα πολλά,

την Παγκόσμια Ψυχή να πάσχει οδυνηρά,  

στο κεφάλι μου φουρτούνες σηκώνουν οι συλλογισμοί:

- Ω! Αδράνεια δεν επιτρέπεται άλλο πια.

-Ούτε άλλο μοιρολατρική ακινησία στη ζωή χωρά.

-Το μέλλον των λαών θεμελιώνεται μόνο από πνεύματα εκλεκτά.

Πνεύματα όλο φλόγα και περηφάνια, με πάθος για έργα θαυμαστά!

   

Και τότε, μια εξέγερση στοχάστηκα προσωπική!

Γιόμισε  αστραπές η ματιά μου

και με σηκωμένη τη γροθιά μου,

σαν τον αρχαίο γίγαντα, όταν άγγιζε τη Γη,

έγινα όλη ένα θεριό με δύναμη ξεχωριστή!

Και λες κι είχα όλους εκείνους μπροστά μου

τους «επιτήδειους» που του κόσμου λυμαίνονται τη ζωή,

κατάματα τους κοιτάζω

κι αγριεμένο τους φωνάζω:

-Είμαι ολάκερη η Ανθρωπότητα κι όχι άτομο ένα.

Εδώ είμαι και δεν φοβάμαι κανένα….

Και σαν εφορμήσω, τι θαρρείτε;

Στο άπλωμα της γης θα βρείτε σπηλιά να κρυφτείτε;…..

 {απ' την ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου "Θέσεις κι Αντιθέσεις"}