Στου αφρού τ' άκρα

Στου αφρού τ’ άκρα

Λες και ξεδιπλώθηκε σκοτεινός ένας μανδύας

που περιτύλιξε την οξυδερκή του νου μας ικανότητα!

Κι εκεί που ζούσαμε καλά την απλή μας καθημερινότητα

μ’ αξιοπρέπεια, φαντασία και δημιουργικότητα

λες και φορέσαμε όλοι γυαλιά μυωπίας

κι όταν «πύργους και παλατάκια» ονειρευτήκαμε

δεν είδαμε πως εμπλακήκαμε

σ’ οδούς απληστίας.

Κι ούτε καν αντιληφθήκαμε

την οδυνηρή πραγματικότητα

πως πάνω σε κινούμενη άμμο τελικά τα χτίσαμε.

Ω! το Μεγαλείο στην αθλιότητα!  

Και καθόλου περίεργο αυτό που συνέβη στην Ανθρωπότητα

ούτε είναι τυχαίο το «σήμερα» της ανήκουστης δοκιμασίας

που βιώνουμε όλοι με ζωής σύγχυση και πλήρη αβεβαιότητα!

Υποβόσκοντας, με κουβέντες μισές και διαρκείς σιωπές,

εγκυμονούσε ήδη απ’ το χθες

και καθρεπτιζόταν καθαρά

πως γερά δεν κρατήσαμε στα χέρια μας τα κουπιά,

όταν μ’ ούριο άνεμο αισιοδοξίας

πάνω σε μονόξυλο για βάρκα ένας-ένας αρμενίσαμε

ιδιωτεύοντας σ’ ωκεανούς ευδαιμονίας

Μα τώρα π’ άνοιξαν του Αιόλου οι ασκοί

κι οι «άνεμοι» που ξεχύθηκαν ορμητικοί

μας βρήκαν μεσοπέλαγα κι αντάριασαν τα προβλήματα

που θεριεμένα πάνω μας ξεσπούν απανωτά κύματα

ω, πώς χάσαμε τα κουπιά μες στη ταραχή!.... 

Και με το μυαλό θολωμένο, σ’ έκρηξη απελπισίας

πέσαμε απ’ το μονόξυλο που ’χαμε για βάρκα!

Κι ιδού! Όμοια «χελιδονόψαρα», με κομμένη ανάσα

σαν διέξοδο σωτηρίας

στ’ αφρού όσο πηδάμε τ’ άκρα…..

εκεί απογινήκαμε πλούτος άφθονης λείας

σ’ αγκίστρια κερδοσκοπίας!