Σα με βρήκε η αυγή
Ολόφωτους χρόνους σε θάλασσα χαράς αρμενίζαμε.
Και στο πέλαγος της ζωής, το γαλανό,
τα σημάδια μας σταθερά καθορίζαμε.
Κι ήταν μεγάλο το σκαρί της νιότης μας και γερό.
Φουσκωμένα τα πανιά κι εμείς οι δυο,
πότε δελφίνια και πότε πουλιά
πάνω στα κύματα γλιστρούσαμε.
Ω! Κάθε στιγμή πώς τη γλεντούσαμε!...
Σαν μικρά παιδιά χαμογελούσαμε
στα μάτια ο ένας τον άλλον όπως κοιτούσαμε!...
Ενωμένα τα χέρια κουνούσαμε,
πάνω στο δρόμο ήσυχα κι ανέμελα,
σαν περπατούσαμε!
Αγκαλιά, στ’ ουρανού τ’ αστέρια τραγουδούσαμε,
της γης νιογέννητο αστέρι αγάπης κι οι δυο, φωτεινό
και την ευτυχία μας ξεφωνίζαμε στο φεγγάρι το λειψό!
Άδολες ψυχές, στο μαργαριταρένιο φως των δειλινών
μέλι και νέκταρ μοιραζόμασταν απ’ τη τροφή των θεών!
Μα εκεί που αλάλαζαν οι ξάστερες νύχτες
με το φωνοκόπημά μας,
γοργόνα-στιγμή ζήλεψε κι έκλεψε τη χαρά μας!
Με πονηριά κύλησε ανάμεσά μας
και στήθηκε αντικρύ.
Κι οι ασπασμοί σου
έγιναν πλέον ασπασμοί του μαθητή
που πρόδωσε τον Δάσκαλο νύχτα σκοτεινή!
Φουρτούνα σηκώθηκε, τσακίστηκε το σκαρί!
Μια κραυγή! Πατώσανε συντρίμμια τα όνειρά μου.
Έπεσε απόλυτη γύρω μου σιωπή!
Σκιάχτηκε η καρδιά μου!
Και σαν ολομόναχη γύρισα στην ακτή
όλο το υπόλοιπο της νύχτας φυλλορροούσε η ψυχή
ταξιδεύοντας στα περασμένα.
Κι όσο έπλεα σ’ αυτό το ταξίδι το θολό,
σαν να λέμε, στον θάνατο ή και στο μέλλον συγκεχυμένα,
μ’ ακατανόητο συναίσθημα βασανιστικό,
οι ιδέες έπαιρναν τρομακτικές διαστάσεις στο μυαλό,
ανοίγοντας φιδίσιο δρόμο στης συνείδησης το παρόν.
Μα σαν με βρήκε η αυγή,
μετέωρη στης ζωής το πλαίσιο το υπερβατικό,
να ‘χω χαράξει ένα μεγάλο μηδενικό,
μυστική εντός μου
ζεστή φωνή
μου ψιθύρισε πως, κάπου αλλού η ψυχή
την αγάπη θα βρει τη ξεχωριστή,
που μαζί της να συντονισθεί
στου κόσμου την αέναη μουσική!
Απ’ την ποιητική συλλογή μου «Λυρικές Μονωδίες»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου