Το προσκύνημα στις ρίζες

Το προσκύνημα στις ρίζες

{Το ποίημα τούτο περιλαμβάνεται

στην Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Χάρη Πάτση τόμος 14^ος}                       

Απόφαση ζωής κι Υπόσχεση.

Χρέος και τιμή στα γονικά, το κίνητρο.

Και μπήκα στ’ αυτοκίνητο

μετά από χρόνους πενήντα κι επτά-

σε χώματα να ταξιδέψω ιερά.

Ευλαβικός προσκυνητής

στα περήφανα σκαρφαλώνω βουνά,

της πατρογονικής μου γης.

Κι ο δρόμος φιδίσιος απλώνεται.

Ξετυλίγεται μαγευτικός

στα μάτια μου εμπρός.

Κι η απόσταση που απ’ το λίκνο με χώριζε

πόσο γρήγορα σώνεται!...

Κελάρυσμα του ποταμού,

λόγος στ’ αυτιά μου φτάνει ερωτικός!

Κι απ’ τα χείλη μου αναδύεται βουβός ψαλμός,

που με γλυκαίνει.

Δάκρυ και λυγμός, απ’ τα στήθη μου ανεβαίνει,

αντικρίζοντας πέρα, στο γαλάζιο του ορίζοντα μακριά,

των Τζουμέρκων την οροσειρά!

Ασύλληπτης ομορφιάς στα μάτια μου οι γραμμές,

μ’ επιδέξιο χέρι ζωγραφιστές! 

Δέσμες ηλιαχτίδων, λευκές πινελιές,

από σκόρπια σύννεφα!  

Κι ιριδίζοντας χρώματα ζαφειρένια,

ξεπροβάλλουν στον ουράνιο πίνακα,  

οι αψηλές κορυφές!

                                 

Καλπάζει άλογο η καρδιά,

προς τα ’κει που φωλιάζει,

τ’ όνειρο κι η ομορφιά!

Βουνά εδώ! Βουνά εκεί! Παντού περήφανα βουνά!

Όλα σε μιαν αγκαλιά συνταιριασμένα,

μ’ αυτά, σάμπως και να έχω γίνει ένα!

Αγριοπούλι ο νους στο θάμπωμα φτεροκοπά!

Αετός η ψυχή να πετάξει, να λικνιστεί στα ψηλά!

Αηδόνι να τιτιβίσει, στων δέντρων τα κλαριά!

Πέτρα και χώμα! Ήλιος κι Ουρανός!

Νερό! Πνεύμα! και Φως εκτυφλωτικό!...

Αέρας φορτωμένος άρωμα και μοσχοβολιά, 

από Δάση με πλατάνια κι ελάτια δροσερά!

Καταπράσινη απλώνεται ανάμεσά τους πλαγιά!

Δυο ποταμοί σε σμίξιμο τρυφερό!

Κοκκινωπές οι στέγες της σε κάθε της φωλιά!

Του καταρράκτη το τραγούδι βροντερό!

Σαστίζω και πώς να μαζέψω το μυαλό;

Η ανάσα μου κομμένη!

Α! μιας ζωής ονείρωση απαρνημένη!

Φωνή μεγάλη μες απ’ την καρδιά:

«Όλα στον κόσμο είναι ιερά!

Όλα! Ίσως ακόμα κι εγώ!

Ω! Νάτο! Νάτο, το λίκνο μου το μικρό, 

των Θεοδωριάνων, το πατρογονικό χωριό!».

 Ανοικτή αγκαλιά, χαμόγελα κι από καρδιάς η χαρά,

με καλωσόρισε των προγόνων μου η γενιά!...

Φτεροκόπημα και τρίλιες πουλιών την ψυχή μου μεθούν και ζαλίζουν.

Μ’ ακολουθεί του ποταμού ο απόηχος κι ο αχός,

όπου κι αν τα βήματα με γυρίζουν!

Και ξαφνικά, λόγος του βουβός, ιστορημένος σε πέτρα,

κεραυνοβόλησε το βλέμμα!.

Αφύπνιση νοητικής διέγερσης κοχλάζει στο αίμα.

Ακόντιο το μήνυμα χτύπησε την καρδιά:

«η γαλήνη είναι εδώ, στη φύση και στο Θεό»,

και την τρύπησε πέρα ως πέρα!.

Λυγμοί μετανοίας -φλόγες ανανεωμένης πίστης

ξεχύθηκαν στον αέρα!

Τρεμάμενο το κορμί -το ταξίδι ήταν μακρύ-.

Τα πόδια μπερδεύονται και τρικλίζουν,

μέχρι να φθάσω στην πηγή,

μπροστά στου Αη - Γιωργιού την εκκλησιά!

Αχόρταγα τα χείλη μου ζητούν να πιουν το «νάμα»,

στο ζωογόνο το νερό, για ν’ αποσβήσω συνάμα,

τη δίψα τη σωματική, την άρνηση την ψυχική.

Και στη βρύση τη μικρή -αδιάκοπη η ροή-

άπληστα κι αχόρταγα βύζαξα απ’ τον κόρφο της,

της μάνας γης το γάλα!

 

Τον όρθρο χτύπησε της εκκλησιάς η καμπάνα.

Με τον γέρο παπά και το νιο αντάμα,

μυσταγωγία ιερή ξεκίνησε πρωί-πρωί! 

Κι εκεί εκπληρώθηκε η υπόσχεση και της ζωής το τάμα!.. 

Δοξολογώντας το Δημιουργό,

σταυροκοπήθηκα.

Σάστισμα και ρίγος συγκίνησης δυνατό!

Μέσα μου κοίταξα κι αναρωτήθηκα:

Νεκρή ήμουν κι αναστήθηκα;

Απ' την ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου "Ανάστροφες Διαδρομές"