Ενθαρρύνσεις

                  Ενθαρρύνσεις

Ω! έχεις χρόνο, διάθεση κι υπομονή φίλε κι αδελφέ,

ν’ ακούσεις κι άλλα που θέλω μαζί σου να μοιρασθώ

απ’ όλα κείνα που μιλήσαμε απόψε η Σελήνη κι εγώ;

Τί κι αν σύννεφα βαριά καλύπτουν συχνά τη γη;

Τί κι αν ο ουρανός μπουμπουνίζει και πέφτουν κεραυνοί;

Τί κι αν φαίνεται πως το Φως της μέρας έχει χαθεί

και πως στη ζωή μας ζοφερή Νύχτα έχει απλωθεί;

Τι κι αν η Ώρα σκορπίζει θάνατο, ή πότε φωτιά και πότε βροχή;

Τί κι αν από καιρό σε καιρό, σείεται απ’ τη ρίζα η γη

και τρέμουν τα βουνά σε Δύση κι Ανατολή;

Η ζωή μας αδελφέ, όπως και της φύσης η ζωή

μπορεί να ’χει τις καταιγίδες της και τους σεισμούς της

Τις φωτιές και τις πλημμύρες, τους θυμούς της  

Έχει όμως και τους αρμονικούς παράλληλα ρυθμούς της,

μες τη συνεχή των πραγμάτων εναλλαγή

να διατηρείται το μέτρο και η χρυσή τομή,

για να επανασυνδέει τους διαλυμένους αρμούς της.

                                               

Κι ενώ αδελφέ μου ξεπεσμένοι τ’ Ουρανού θεοί,

ερχόμαστε δω στη γη

και μ’ Εκείνον τον Έναν δεν κάναμε ακόμη ανακωχή,

ας στηριχθούμε στην αρχέτυπη συγγένειά μας,

                                                          για όλους κοινή.

Κι όσο λαξεύουμε τα σημάδια μας πάνω στους βράχους της γης,

ακόμη κι όταν σκοντάφτουμε ή σερνόμαστε καταγής,

ας μεριμνούμε κατοικία μας να μην είναι η λάσπη κι η σκόνη.

Ούτε κρεβάτι μας, η ερημιά

όπου της μοναξιάς σαν αγριεύουν τα στοιχειά

η ψυχή μας παγώνει.

Ακόμη κι όταν σ’ αγκάθια το κορμί ξεσχίζεται και ματώνει,

ακόμα κι όταν μας καίει αλύπητα του ήλιου η φωτιά

κι η δίψα τα χείλη ξεραίνει και στεγνώνει,

ας στρέφουμε τα μάτια, να κοιτάμε ψηλά!

Δεν είμαστε κομπάρσοι στη ζωή,

αλλά πρωταγωνιστές

κι όλοι έχουμε δυνατότητα σ’ επιλογές

το πώς σε κάποια θα φτάσουμε κορυφή.

Και μου ’πε απόψε η Σελήνη, με λόγια απλά,

λόγια ενθαρρυντικά, γιομάτα σιγουριά: 

- Ω, άνθρωποι, τούτος ο Κόσμος, έχει χώρο για όλους  

και για «Αγγέλους» και για «Διαβόλους».  

Μα όποια μορφή κι αν έχετε, ω, μη το λησμονάτε,

πως του ίδιου Πατρός ήσαστε αγαπητά παιδιά.  

Αναθαρρείτε!

Τα πρόσωπα στο φως της αυγής ξεσκεπάστε!

Χέρι-χέρι όλοι αδελφικά πιαστείτε

κι ό, τι βαραίνει τη σκέψη, από πάνω σας βγάλτε

κι ο ένας στον άλλον αρχίστε να χαμογελάτε!

Ο έναστρος Ουρανός,

ω! Εκείνος ποτέ δεν θα πάψει να σας χαμογελά.

Κι άγρυπνο το Θείο Συνειδητό,

από πάνω σας μ’ ορθάνοιχτη στέκει

την πατρική Του αγκαλιά.  

Στις όποιες δοκιμασίες σας καθοδόν,

ακόμη κι αν η ψυχή σας ναυάγησε στο πονηρό,

αρωγός δίπλα σας παραστέκει.

Βάλσαμο το χάδι Του κι ο λόγος Του παρηγοριά!

Παρηγοριά πως η Ζωή δεν παραμένει

στο νήμα αιώνιας πτώσης κρεμασμένη….. 

 Απ' την ποιητική συλλογή μου "Ο καθείς εφ' ω ετάχθη"