Άξιοι φανήκαμε....αλλά...

                          Τέσσερα είναι της ζωής τ’ αγαθά.

Η Υγεία, το Κάλλος, ο Πλούτος χωρίς δόλο κι η Χαρά της ζωής.

                                ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ {556-468 π.Χ.}

              Άξιοι φανήκαμε… αλλά…

          

Λυκοφιλίες κι Εχθρότητες παραμερίσαμε

Μεγέθη συμφερόντων αναμετρήσαμε

Μίσους τείχη και παραφροσύνης φράγματα γκρεμίσαμε

Ανοίξαμε τις αγκαλιές κι αδελφωθήκαμε.

Φτιάξαμε ωραίες Πολιτείες με περισσή καλλιέπεια.

Με μνημεία τις κοσμήσαμε όλο μεγαλοπρέπεια.

Κι αφότου ξεπεράσαμε τα σύνορα της Γης 

κι ερευνητές ξανοιχτήκαμε

στα πέλαγα της Ουράνιας κορυφής,

με τ’ «άγνωστο» αναμετρηθήκαμε

κι αλχημιστές στους πυρήνες θείων μυστηρίων

εισχωρήσαμε

 Ω, πώς ξεχειλίζει από κατακτήσεις τεχνολογίας

το σιντριβάνι της σύγχρονης Ζωής!

Κι όπως αναπετιούνται ζωογόνοι πίδακες απ’ όλους τους τομείς, 

για την ανοδική μέχρι τούδε της Ανθρωπότητας οδοιπορία,

μιας αξιόλογης και φανταχτερής πολυχρωμίας

του Αιώνα μας γράφεται η ιστορία.

Άξιοι φανήκαμε.

Άξιοι που τα καταφέραμε και σεβαστοί

για τόσα που με κόπους αποκτήσαμε

ως τη τωρινή μας διαδρομή!

Κι όλα δείχνουν πως στη Ζωή, όλα πως βαίνουν καλώς.  

Ω, πόσο αγγέλλεται και χαίρεται η καρδιά του ποιητή

μπροστά στον κολοφώνα που ύψωσε ο σύγχρονος Πολιτισμός

και μ’ εκστασιασμένο το είναι του αναφωνεί:

-Όταν συνεργάζονται και το θέλουν πολύ

τί «Όμορφοι» που γίνονται οι άνθρωποι, σαν Θεοί!

Αλλά γνωρίζοντας το «δόλιο» στη φύση μας τη φθαρτή,

«δόλιο» που φωλιάζει φίδι μες την ψυχή

κι όπως αλλάζει λογιών-λογιών «επιδερμίδες»

είναι σαν να βάζει μύριες όσες κακόβουλες «σφραγίδες»

και σε στάση και θέση διαδρομής, συμβατή

με τ’ Ανθρώπου τον θείο προορισμό,

περιθώριο δεν αφήνει….

ο νους μου μ’ έντονο προβληματισμό

στα «φαινόμενα» ζωής εμβαθύνει.

Αστρίτης το βλέμμα μου γυροφέρνει δώθε κι εκεί

την όλη προβαλλόμενη πρόοδο να δει την πολιτισμική.

Μα σαν καθηλώνεται στο «σύρε κι έλα»

όπως διαμορφώνεται μες την Κοσμική αγορά,

ω, Θεέ μου πώς να συγκρατηθώ να μην με πιάσει τρέλα

που η ανθρώπινη σάρκα ξεπουλιέται όσο-όσο στην τιμή!

Ω, πόσο το είναι μου θλίβεται

κι η καρδιά μου μ’ άγριο χτυποκάρδι σπαρταρά

μπροστά στα μάτια μου ό, τι ανερυθρίαστα γίνεται!

Και μπροστά στην δίχως τέλος αισχρή

αξιών αγοραπωλησία...

μπροστά στην προβολή αρετών ηθικής

μ’ απόλυτη υποκρισία….  

μπροστά στον εξευτελισμό αξιοπρέπειας των Ανδρών…

στην ηθική κατάπτωση των Γυναικών

που το κορμί τους πουλούν για μια μπουκιά ψωμί…..

στων παιδιών την άμοιρη τύχη, την αδόκιμα πικρή,

που ο γονιός τα σπρώχνει στην πορνεία… 

του πλήθους που καταβροχθίζει τα πάντα μ’ απληστία

ενώ δίπλα τους παιδιά πεθαίνουν από ασιτία…..

δεν έχω άλλη απαντοχή, κλείνω τα μάτια μου από ντροπή

κι απ’ τα χείλη μου δυνατά ξεσπάει λυγμική φωνή:  

-Πείτε μου, ω, πείτε μου «ανθρωπόμορφοι Θεοί»,

Πού τελικά, πού «ο Πλούτος χωρίς δόλο», πού η «Κοινωνική Υγεία»;

Πού η «Χαρά» στη σύγχρονη ζωή;

Πού το «Κάλλος» μες την Παγκόσμια Πολιτεία;

 Απ' την ποιητική μου συλλογή "Θέσεις και Αντιθέσεις"