Στο κάλεσμά Σου πώς να πω το "ναι";

Στο κάλεσμά Σου πώς να πω το «ναι»;

- Ω, Γαλήνιε Μακάριε Ουρανέ!

Αδυσώπητη μαίνεται γύρω μου του Κόσμου η μάχη.

Αλλά κάτω απ’ το λαμπύρισμά Σου

φόβο δεν νοιώθω κανένα

κι ας είμαι μια ύπαρξη μονάχη.

Όσο έχω στην ζωή μου συμπαραστάτη

την «αξόδευτη» εντός Σου για τον Κόσμο Αγάπη

στην γήινη θ’ αντιτάσσομαι αυταπάτη.

Μα ω, Ουρανέ

στ’ άγιο κάλεσμα Σου,

«Ειρήνη υμίν» πώς να πω το «ναι»;

Μη και στον παραγκωνισμένο τον ποιητή εμένα

έλαχε ο κλήρος να διαμαρτυρηθώ

για της μισαλλοδοξίας το επικρατούν πνεύμα το θριαμβικό;

Για της παραφροσύνης τ’ «άλογα» που αναρίθμητα ξεπηδούν

κι άγρια προελαύνουν, ακάθεκτα και μεγαλοπρεπή

χλιμιντρίζοντας «θύελλες», απ’ όπου ξεσπούν

επί δικαίων κι αδίκων οι «κεραυνοί»

κροταλίζοντας δυσοίωνες για το μέλλον προβλέψεις;

Ω, Ουρανέ, πώς να καταγράψω των οφθαλμών μου τις βλέψεις;

Τα χέρια μου κοίτα που είναι δεμένα

και πώς ν’ αγγίξω το χαρτί, να πιάσω και την πένα;

Ελεύθερος είναι μόνον ο νους μου που στρέφεται σε Σένα

και το φως Σου επικαλείται, να καταυγάσει τα σκοτισμένα.

Αχ και να φεγγοβολούσαν των ανθρώπων οι σκέψεις

όπως φέγγουν τ’ αστέρια στου απείρου Σου την απλωσιά!

Τότε ίσως δεν θα κάλπαζαν στης γης τις εσχατιές

τόσων «αλόγων» αφηνιασμένες ορδές

που σαν ακρίδες πέφτουν πεινασμένα στίφη 

κι αφανίζουν στο πέρασμά τους όλα τα ίχνη

απ’ της Ζωής την λαμπροφόρα ομορφιά!

Ω, Ουρανέ, ας ήταν το Πνεύμα Σου το αγαθοποιό

να μ’ ανύψωνε σε τέτοιο βαθμό

που να μην μου είναι πλέον δυνατό,

χολή να χύνω πικρίας 

για κακόβουλες ενέργειες όσων νέμονται την αρχή εξουσίας!

Αλλά για τα πάθη που οι άνθρωποι περνούν αυτόν τον καιρό

αγάπης βάλσαμο ας ήταν δυνατό να ρίχνω κι έλαιο θεραπείας!

 Απ' την ποιητική συλλογή μου "Προσωπογραφίες"