Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

ΑΠ' ΤΗΝ ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΟΥ "ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑΤΑ"
Εσύ, ονειροπόλε Ποιητή
που εισχωρείς
μέσα στην ομίχλη της ουράνιας κορυφής
σαν πνεύμα καλό κι αγαθό
μ’ αδημονούσα ψυχή
το Ον να συναντήσεις το αληθινό
κι αγνοώντας την πτώση σ’ αδηφάγο κενό
πέρα και πάνω απ’ τα γήινα πετάς
μ’ αετούς συντροφιά και περιστέρια,
απ’ τον όρθρο έως τον εσπερινό

κρατώντας την λύρα στα χέρια
ποιόν με την γοητεία της φωνής σου υμνείς,
φωνή τόσο γλυκιά που και τις πέτρες συγκινείς
και για ποιον Ουρανό τραγουδάς
με τα νεφελώματά του, γαλαξίες και αστέρια;
Και κει ψηλά με ποιον Θεό
απ’ όλους τους Θεούς μιλάς;

Ή παιανίζεις προτροπές και μηνύματα
ν’ αποδεσμευθεί
του ανθρώπου η ψυχή
από μίσους μαχαίρια
και στης διαδρομής τα βήματα
να μην υπάρχει χέρι να κρατά το σφυρί,
να χώνει το απαίσιο καρφί
πάνω στο πάγκαλο της Ζωής κορμί,
για να πάψουν ν’ ανοίγονται στη γη
της αγάπης και της ειρήνης σωροί τα μνήματα;

Ω, στα πλήθος μου ρωτήματα
που κλείνουν πόθους καρδιάς
ελπίδες και προσδοκίες στη ζωή μου
για έναν κόσμο επί γης του ονείρου,
εσύ, Ποιητή μου,
ακαταπόνητε ταξιδευτή μου
ως τα κράσπεδα του απείρου
όπου ανοικτά θαύματα οράς
κι αν το θελήσεις
μπορείς τον γυπαετό
με τον λόγο σου να αιχμαλωτίσεις,
την γη να ενώσεις με τον ουρανό,
ω, στην αδαή εμένα
που σε θαυμάζω
αλλά μάταια κοπιάζω
ίχνη φωτός να συλλάβω,
τα βήματά μου πάνε στα χαμένα…..
όσο κι αν τον Ήλιο κοιτάζω
είναι ο λογισμός μου φτωχός
περιορισμένος, μηδαμινός
νοήματα να καταλάβω
και δεν γνωρίζω ούτε το άλφα ούτε το ωμέγα
του σύμπαντος όπου εσύ περπατάς
γιατί, γιατί δεν μου απαντάς
και το άπιαστο φως μόνο για σένα κρατάς;
Μη και την αποστολή σου απαρνήθηκες;
Ή μη κουράστηκες να ξαγρυπνάς,
απόκαμες και κοιμήθηκες
κι έτσι σιώπησες να μιλάς;
1

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου