Πού η Δικαιοσύνη;

    Πού η Δικαιοσύνη;

Μες στη σιγή των Ωρών

καθήμενη παρέα με τη φίλη Σελήνη,

τους ελιγμούς ατενίζοντας των αστερισμών

στου Σύμπαντος την απεραντοσύνη,

τους συμβολισμούς στοχαζόμουν

των δώδεκα Θεών.

Κι όσο στα ιδεογράμματά τους εν τάχη

επικεντρωνόμουν,

τ’ αναρίθμητο πλήθος των θνητών

αναλογιζόμουν   

που οδοιπορώντας πάνω στη γη, ετάχθη

αντί για ζωής καλοσύνη

μες απ’ Οδύσσεια να περνάει οδύνη.

  

Ω, των αιώνων παραφροσύνη!

Κι όσο συλλογιόμουν

του Διός την τυραννία,

της Αφροδίτης την πορνεία,

της Ήρας την κακουργία,

του Ποσειδώνα την τρικυμία,

της Παλλάδος Αθηνάς την δολοφονία,

του Απόλλωνα την ερωτική μανία

και την επελθούσα στην Δάφνη τιμωρία,

του Ερμή την ψευτιά,

πέτρωσε το σκεπτικό μου απ’ τα πολλά ερωτηματικά.

Κι όσο αφουγκραζόμουν

το τσιτσίρισμα που ’καμε του Ήφαιστου η φωτιά

την ώρα που σφυρηλατούσε στο πυρωμένο ακόνι,

κεραυνούς, πανοπλίες, θύελλες, ασπίδες και σπαθιά 

και μ’ υπόκωφους ψιθύρους αντηχούσε η Δωδώνη,

λες κι έβλεπα του Άρη την αιμοσταγή χοάνη,

λες κι άκουγα του Κρόνου τ’ ανάλγητα χτυπήματα

κραδαίνοντας το πλατύ του δρεπάνι

πάνω στης ζωής τα γεννήματα,

για την τόση των «Ολυμπίων» απανθρωπιά,

αναρίγησε το είναι μου απ’ τα πλήθος διλήμματα 

που κατέκλυσαν παγώνοντας την καρδιά!…

  

Και σαν οσμίσθηκα και τη δύσοσμή τους πνοή

να κατεβαίνει απ’ την Ολύμπια κορυφή

και δίχως τύψεις να σβήνει,

ούτε καν μ’ ένα ίχνος ντροπής πάνω στη γη……

τότε, άλλο στις αντινομίες τους δεν άντεξα πια

και στον «Αιώνα» κραύγασα δυνατά:

 -πες μου, πού η Δικαιοσύνη;

Ν’ ακούσω απάντηση αναμένω….

τεντώνω τ’ αυτιά και περιμένω…..

και περιμένω… κι όσο εκείνος σιωπά…

ένα φύσημα τ’ ανέμου ξαφνικά

μου ψιθύρισε αχνά:

-Πουθενά…….

Απ' την ποιητική συλλογή μου "Ο καθείς εφ' ω ετάχθη"