Στην Λίμνη της Βουλιαγμένης

Στην Λίμνη της Βουλιαγμένης

Κάτι σήμερα μ’ είχε παρακινήσει

να ξαναπάω μονάχη στη Βουλιαγμένη Λίμνη

εκεί που είχαμε κι οι δυο χέρι-χέρι περπατήσει

κι απ’ τις καρδιές μας ανακρούονταν τότε μέλη και ύμνοι

για την Αγάπη που μας είχε η ζωή χαρίσει.

Κι ενώ από νωρίς είχα για κείθε ξεκινήσει,

σαν έφθασα, ήταν ώρα που ζύγωνε η δύση.

Αχ, πώς ξαναγύρισαν οι σκέψεις στον παλιό καιρό

σ’ όλα τ’ ανεπανάληπτα ωραία που μαζί είχαμε ζήσει!

Μα δεν άφησα δάκρυ απ’ τα μάτια μου να κυλήσει

κι αφέθηκα στο πανόραμα ν’ αποξεχαστώ

που αμετάβλητο κι αιώνιο το ’χει τούτη η χτίση!

Κι όπως χάζευα τα γκριζογάλανα της Λίμνης νερά

που ένας ήλιος πορτοκαλής μόλις είχε αγγίσει,

φύσαγε τ’ αεράκι με μυρωδάτη ανασαιμιά!

Ω, πώς χάιδευε τα φύλλα στων δέντρων τα κλαδιά!

Ερωτικά! Τρυφερά! Κι απαλά!

Και κείνα θρόιζαν στα χάδια του σαν χτένια κρεμασμένα!

Κι όπως τεντώνονταν λιγωμένα στον ουρανό ψηλά,

μες απ’ τα δόντια τους τα λυγισμένα

γλιστρούσε ανάμεσά τους ο ήλιος αργά-αργά

κι αγκάλιαζαν οι ακτίνες του κι εμένα!

Ω, ανάταση ψυχής και νου

στο σιωπηλό αγκάλιασμα του δειλινού!

Μα δεν χρειάστηκε ούτε ένα λεπτό

ν’ αλλάξει με μιας το συναίσθημα τ’ ονειρικό

απ’ αναπάντεχη ταραχή και βουητό!

Ένα σμήνος βατράχια, ωραία πιτσιλωτά βατράχια

πηδούσαν απ’ την μια πέτρα στην άλλη κράζοντας τρομαγμένα

κι έτρεχαν να κρυφτούν όπως-όπως στα βράχια!

Ω, τα καημένα!

Μ’ αφίλητους πρίγκιπες μέσα τους παγιδευμένους

κι απ’ τους ανεκπλήρωτους πόθους τους βασανισμένους

στο μούχρωμα του δειλινού, μου φάνταξαν εμένα!

Αχ, πόσο τα συμπόνεσε η καρδιά και μάτωσε η ψυχή,

καθώς με μάτια τα κοιτούσα δακρυσμένα,

για τα φίδια να γίνονται άφθονη τροφή!

Φίδια που παραμόνευαν στα βράχια χωμένα…..

Κι ω, τα καταραμένα!

Δεν άφησαν βατράχι να χοροπηδά ούτε ένα!

Ούτε έναν πρίγκιπα για φίλημα, κανένα!

Τα μάγια να του λύσω, μ’ αγάπης φιλιά εξαγνισμένα!

Απ' την ποιητική συλλογή μου "Τραγούδια της σιωπής"