Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Μη και ψέμματα είναι;




             Μη και ψέματα είναι;


Τι κι αν μεγαλώνουν οι άνθρωποι της γης
κι ο χρόνος άπληστα ρουφά κάθε ικμάδα ζωής;
Τί κι αν οδεύουν σταθερά προς το κατώφλι της θανής
και στην πορεία ένα-ένα πέφτουν τα φτερά;

Ηδονόφιλος ο νους νυχτοπερπατητής,
με μάτια μεθυσμένα πάνω σ’ άστρινο χαλί γλιστρά.
Κι η καρδιά, ω! των ανθρώπων η καρδιά
το ρυθμικό της χοροπήδημα δεν σταματά
όσο δονείται απ’ του κόσμου την ομορφιά.

Ούτε κι η ψυχή, αιχμάλωτη στο κορμί
εγκαταλείπει τις ανάγκες της στο νόμο της λογικής.
Για τ’ ανοικτά ψηλώματα πάντα διψά,
πέρα κι απ’ τα σύννεφα τα επτά
κι όλο και κάτι την τραβάει πιο πάνω, πιο ψηλά.

Α! Ποτέ δεν ησυχάζουν οι άνθρωποι της γης.
Ούτε και σα γερνάνε
και καταλαγιάζουν του κορμιού οι ορμές
και στο νου σωπαίνουν μία-μία οι φωνές!
Όμως μη και ψέματα είναι, όπως τα χρόνια περνάνε,
πως δεν παύουν σύντροφο δίπλα τους ν’ αναζητάνε;

Ένα αντιστήλι να ’χουνε, στο περπάτημα ν’ ακουμπάνε;
Ν’ ανοίγουν μαζί το πιθάρι της μνήμης και μ’ ίδια χροιά φωνής 
για «ασημένια» ονείρατα να μιλάνε.
Και μες απ’ ένα χάδι ανάσας ζεστής,
μες απ’ ένα σμίξιμο αγκαλιάς τρυφερής,
χρυσόσκονη παραμυθιών ζωής,
γύρω τους ν’ απλώνουν και να σκορπάνε….

Απ' την ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου "Στον δρόμο του ενός"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου