…..Έστω και μια στάλα…

Ως «ξένος» ήλθες στη ζωή μου
στον δρόμο του ενός να βαδίσεις μαζί μου.
Θάρρεψα, συνοδοιπόρος πως θα ’σουν καλός,
σαν ηλιόφωτος ουρανός
και σαν ομογάλακτη σ’ αγάπησα ψυχή.
Μα λες κι ήσουν γέννημα καταστροφής
και στη ζωή μου σαν την κακιά έπεσες βροχή.
Κείνη τη βροχή που δεν την περιμένει κανείς
και τη φοβάται, την τρέμει ο κόσμος τη γης
γιατί σαπίζει των χωραφιών τις σπορές.

Κι ω, για ζωής ονειρεμένες χαρές
στα τόσα ταξίματα, όρκους κι υποσχέσεις πολλές
που ’δωσες ώσπου να γίνεις ο σύντροφός μου,
όταν εσκεμμένες αποδείχτηκαν όλα ψευτιές
σαν λούλουδα μαραμένα,
χιλιάδες φιλιά φαρμακωμένα,
έχει τόσο παράπονο συσσωρευτεί εντός μου
που θα χρειαζόμουν αλήθεια δυο ζωές
και στα χέρια μια πελώρια κουτάλα - βοηθός μου-
να τ’ αδειάσω απ’ της καρδιάς τις δεξαμενές.

Όμως πιστή σε ζωής προδιαγραφές
«ουκ αν συνέχθειν αλλά μάλλον φιλείν»
θέλω να ξέρεις πως άνθρωπο επί γης
δεν έχω μισήσει ως τώρα κανένα.
Ούτε ακόμη κι εσένα
που ως «ξένος» ενώ ήλθες στη ζωή μου
κι αγαπήθηκες τόσο άδολα και πολύ,
εσύ έπαιξες πονηρά μαζί μου!
Ω, μη ξαφνίζεσαι, μην απορείς!
Άκου τί σου λέει της ψυχής μου το στόμα:
-Ως του μίσους τη σκάλα
για να φθάσει κανείς
πρέπει ν’ αγαπάει ακόμα…
ν’ αγαπά έστω και μια στάλα….