Στοχάζομαι κι ονειροπολώ

Στοχάζομαι κι ονειροπολώ


Στοχάζομαι
Ω, πόσα παιδιά
σ’ αυτή τη Γη μεγαλώνουν
και πριν ανθίσουν
ζωής ευωδιαστά κλωνάρια
το άρωμά τους στη ζωή να σκορπίσουν,
μες στην αθλιότητα μαραζώνουν!

Αφουγκράζομαι
ψίθυρους και βογγητά…
απ’ όλα εκείνα τα παιδιά,
εύθραυστα βλαστάρια,
που με τυμπανισμένη απ’ την πείνα κοιλιά
γέρνουν στο χώμα και σαπρόφυτα λιώνουν!

Εστιάζομαι
στων μεγάλων λεωφόρων τ’ αναμμένα φανάρια!
Ω, απέλπιδα πόσα παιδιά τα χέρια τους απλώνουν
στου κόσμου τη συμπόνια!
Μα σαν δέχονται μόνο την καταφρόνια,
πώς σβήνουν των ματιών τους τα λυχνάρια!

Κι όμοια χαμόκλαδα πέφτουν στη λάσπη του δρόμου
όπου τα πατάει ο τροχός κάποιου ξέφρενου αμαξιού!
Ω, μ’ αλλόφρονα νου, φρίττω και ταράζομαι!
Μα τρέχα γύρευε την εφαρμογή του νόμου
στο ανάλγητο ημών και στην ασυνειδησία τ’ οδηγού!

Κι ω, σαν αντιλαμβάνομαι,
πόσα κορμάκια παιδικά μ’ ανίερα ζωής παζάρια
σε λαγνείας σπρώχνονται κλινάρια,
συθέμελα κομματιάζομαι!
Αλλά όσο κι αν για κείνα τα παιδιά νοιάζομαι

και κραδαίνοντας τον πέλεκα της τιμωρίας
όσο κι αν προστρέχω
για το ξερίζωμα της παιδεραστίας,
μάταια τρέχω.
Ηδονιστές ξεφυτρώνουν παντού σαν μανιτάρια,
την ικμάδα ρουφώντας απ’ τα ολόδροσα βλαστάρια!

Στην πλημμύρα των κακώς εχόντων νοιώθω πως χάνομαι.
Κι απ’ τον ορμητικό τους βόρβορο για να μη παρασυρθώ
αναζητώντας στηρίγματα να κρατηθώ
στους στοχασμούς μου γαντζώνομαι και πιάνομαι.
Αλήθεια, μες το σύστημα το κοινωνικό
πού η κεντρομόλος δύναμη την ένδεια να σαρώσει
και της αθλιότητας παρασέρνοντας τα δεινά,
μ’ Αγάπης έργα πάνω στης γης το σεντόνι
ισόμερα για όλους ζωής αγαθά ν’ απλώσει;
Πού της Δικαιοσύνης η σφενδόνη
να συντρίψει τον υπερφίαλο «γίγαντα Γολιάθ»;

Κι όσο τα πράγματα
βαθύτερα στοχάζομαι,
αναριγώντας στα τόσα ζωής σπαράγματα,
εστιάζομαι
πως μόνο αν από μεγάλο σεισμό
η κοινωνική δομή
και του καθενός η ψυχή ταραχθεί,
της Αγάπης το μεγαλείο μπορεί να φανεί.
Και τότε υπερούσιο νόημα θα ’χει η ζωή μας
κι η Γη μας,
σαν Γη της Επαγγελίας θα περιστραφεί..
Ονειροπολώ,
μα το ξέρω. Για ουτοπίες μιλώ….